onverwerkte jeugdtrauma's, de beklemming van een besloten dorpsgemeenschap en vooral zwarte humor

Allan woont met zijn vrouw en dochtertje in Kopenhagen. Op een dag krijgt hij te horen dat zijn vader overleden is. Hij is echter niet uitgenodigd op de begrafenis, want zijn vader heeft jaren geleden alle contact verbroken. Allan heeft immers de vuile was van zijn familie buiten gehangen door boeken te publiceren over zijn ongelukkige jeugd. Toch besluit hij zijn moeder bloemen te sturen met een kaartje waarop ‘Met oprechte deelneming’ staat. Zijn moeder is zo ontroerd door dit gebaar dat ze hem opbelt en uitnodigt om langs te komen samen met zijn zus Sanne. Wat volgt is een therapeutische verwerking van de haat/liefde verhouding met zijn vader. De herinneringen aan onverwerkte jeugdtrauma's, de beklemming in het ouderlijk huis en de haatgevoelens t.o.v. de vader vervagen. Wie is hier eigenlijk slachtoffer en wie dader?

‘Met oprechte deelneming’ is een aangrijpend verhaal door de kilheid en oppervlakkigheid waarmee in de besloten dorpsgemeenschap met gevoelens omgegaan wordt. Veel blijft onuitgesproken en problemen worden zoveel mogelijk toegedekt omwille van de schone schijn. In een dergelijk omgeving heeft elk personage wel wat te verdringen om te kunnen overleven. Ze gaan er allemaal op hun eigen manier mee om. Je rebelleert, je wordt gek of je sluit je op in dagdagelijkse huiselijke routines en verzuchtingen, zoals de moederfiguur die heel tragisch wordt neergezet. De moeilijke vader-zoonrelatie en het zwaar beladen thema van seksueel misbruik worden hier voor een stuk verpakt in een moderne streekroman, waarin de auteur ook afrekent met de benepen mentaliteit in zijn geboortestreek.

‘Met oprechte deelneming’ is gelukkig geen hoogdravende psychologische roman, maar vooral ook een schitterend zwart-komisch boek. De kleinmenselijke kantjes van de personages, hoe zij zich in de meest dramatische omstandigheden nog altijd blijven bezighouden met banaliteiten en hun ‘gekke’ gedachtekronkels werken regelmatig op de lachspieren. Naar het einde toe krijgt het verhaal zelfs wat absurde trekjes. Er is het gênante gevoel dat er eigenlijk niets te lachen valt, maar ik kon het toch niet laten!