Grote thema's in toegankelijke verzen

“Kijk niet om, ook al ligt
de toekomst achter je
de schim die in je nek hijgt
verdampt zodra je probeert
het moment te vangen waarop ze
haar hand op je schouder legt"

(Uit: Orpheus)

In Toondoof verkent Krijn Peter Hesselink (1976) grote thema’s als de grenzen van de identiteit, de vader-zoonrelatie en de dood. Hij doet dat op een redelijk ingetogen manier. De poëzie springt niet uit de band en lijkt geworteld in broosheid. De beelden die de auteur oproept hebben echter een originaliteit die aan het denken zet.  

De gedichten zijn vrij van vorm en neigen, door de zo nu en dan beschrijvende stijl, in bepaalde verzen eerder naar proza. Dat is vooral het geval wanneer Hesselink duidelijk refereert naar de mythologie en het verhaal een stukje in zijn gedicht integreert. 

Er zitten filosofische gedachten in de bundel verweven die van de lezer vragen dat hij even op een gedegen manier stilstaat bij wat de auteur heeft neergepend. Het is een zacht verzoek dat de eigen interpretatie niet in de weg staat, maar het inwilligen draagt bij aan het begrip van wat Hesslink wil overbrengen. Hesselink vraagt zich onder meer af hoe er van anderen kan worden verwacht dat ze zich aan een persoon hechten, wanneer die persoon niet eens op zichzelf kan vertrouwen.

In de bundel zijn vier delen te onderscheiden, waarbij het tweede deel volledig in beslag genomen wordt door een stukje over een gaten etende eend. Dat klinkt vreemder dan Hesslink het brengt en dit intermezzo is fragieler dan de insteek doet vermoeden. Het eerste deel voelt het meest persoonlijk en toegankelijk aan. In het derde en vierde deel lijkt hij meer afstand te scheppen door de eerder genoemde referenties. Nieuw leven en dood worden tastbaar in de beelden die hij schept.

De thema’s in de bundel zijn nauw met elkaar verweven. Wanneer het gaat over de vader-zoonrelatie is het moeilijk te onderscheiden welke rol de schrijver zichzelf toebedeelt. Soms is hij in één en hetzelfde gedicht beide, wat de grenzen van de identiteit doet vervagen. Uiteindelijk maakt het weinig uit wie de schrijver is in het gedicht en of hij zijn identiteit vindt, want hoe persoonlijk ook, het is de lezer die er betekenis aan geeft.  

Hoewel Hesselink geen gemakkelijke thema’s heeft gekozen om over te schrijven, voelt Toondoof niet ongemakkelijk zwaar. De auteur vervalt niet in triestheid, maar bouwt op voorstellingen en gedachten die nabij genoeg voelen om een soort verbondenheid te creëren.