Deel 3

Want op de Noordpool gebeuren er plots vreemde dingen. Onregelmatigheden. Anomalieën. Zo duikt er plots plankton op in de schacht waar de meteoriet uitkwam. Zoutwaterplankton, in een schacht met zoet smeltwater? De onafhankelijke wetenschappers geloven het zelf niet en gaan het ijs op om nog een extra meting uit te voeren. Nu wordt het spannend. Een trio van Special Forces soldaten die de vindplaats al geruime tijd in het oog houdt, valt de groep aan. Deze kunnen op het nippertje ontsnappen, na hun meting te hebbben gedaan.
Het is deze combinatie van wetenschap en hi-techoorlogswapens die het voor het doelpubliek net een heel leuk boek maken. De echtheid ervan betwijfel ik, maar wie kan dat nu een barst schelen. Als schrijver is het je taak om een parallel universum te scheppen waarin alles wat gebeurt aannemelijk lijkt zonder dat het ooit echt gebeurd hoeft te zijn, en als Brown daar dan ook nog eens geweren aan toevoegt die je moet herladen door sneeuw in de loop te proppen stoort mij dat allerminst. Daarbij, deze dingen zijn ook niet uit de lucht gegrepen. Ze zijn gewoon nog (nabije) toekomstmuziek. De onophoudelijke stroom wetenschappelijke feiten en technische specificaties storen mij dus allerminst. Het is wat Brown doet en waar hij goed in is. ??Het boek is ontegensprekelijk goed, maar het is een kopie van het Juvenalis Dillema en dat is jammer, want Brown heeft bewezen beter te kunnen. Qua plot slaat het boek dus een beetje tegen. Gelukkig doet het dat op vlak van schrijfstijl niet. Brown beschrijft uitgebreid en doet dat in een boeiende taal, zonder al te veel in clichés te vervallen. Zijn wetenschappelijke verklaring zijn niet saai en doen verlangen naar meer info over het onderwerp.?Brown heeft met De Delta Deceptie weer een titel aan zijn bibliografie toegevoegd. Het zal hem hoogstwaarschijnlijk heel wat geld opleveren, maar meer niet.

Einde