Geboren voor het kwade.

Ik ga iets afmaken waar ik al drieëntwintig jaar lang naar uitkijk.

Na een moeilijke zwangerschap en een zware bevalling, kan de familie Stevens-Vos eindelijk hun pasgeboren dochter Indy mee naar huis nemen. Aangezien Didi door bekkeninstabiliteit niet kan lopen, is ze maar al te blij met haar kraamhulp, de aantrekkelijke Hennequin Smith. Indy is een blije, flinke baby maar Didi herstelt moeizaam. Al snel blijken er ook enkele spanningen in het kersverse gezin. Omdat Didi niets zelfstandig kan, is ze volledig afhankelijk van haar man Oscar en Hennequin. Oscar heeft moeite met het vaderschap en vlucht liever dan zijn problemen op te lossen. Daarnaast herkent Oscar zijn vrouw niet meer en zijn liefde voor haar maakt plaats voor een diepe afkeer. Het jonge gezin groeit verder uit elkaar en daar weet Hennequin gebruik van te maken.

Miriam de Moor werkt als hulpofficier van justitie bij de Rotterdamse politie. Haar broer overleed een paar jaar geleden door een val van de trap in zijn villa. De politie schreef de gebeurtenis af als een ongeluk. Toch denkt Miriam dat er kwaad opzet mee gemoeid is en verdenkt haar voormalige schoonzus Hennequin Smith. Gedreven door woede en verdriet, start ze haar eigen onderzoek naar de ware identiteit van Hennequin, ten volle besef dat dit wel eens haar baan en haar leven kan kosten. Spoedig ontdekt ze dat Hennequin als kraamhulp werkt bij de familie Stevens-Vos en dan gaat een alarmbel bij haar rinkelen.
De kraamhulp schets 10 cruciale dagen in het leven van deze 3 vrouwen, wiens pad op de meest gruwelijke manier kruist.

Eerst en vooral is de kraamhulp geen whodunit. Al van in het begin wordt duidelijk wie ‘de goede’ en wie ‘de slechte’ zijn. Het is de waaromvraag die onder je huid kruipt. De sfeer wordt steeds meer luguber naarmate het verhaal vordert. We worden niet alleen dieper meegesleurd in de zieke plannen van Hennequin, maar door Verhoefs unieke schrijfstijl krijgen we zelfs sympathie voor haar. Bovendien wil je te weten komen of haar plannen zullen lukken, of Miriam haar te slim af zal zijn. Je kunt het boek haast niet wegleggen.

Daarnaast zit het boek technisch sterk in elkaar. Elk hoofdstuk beschrijft één dag, wat er enerzijds voor zorgt dat het boek ordelijk blijft. Anderzijds zorgt het ook voor spanningsopbouw, alsof het boek aftelt naar de ontknoping. Bovendien bestaat elk hoofdstuk uit korte stukjes tekst waardoor je het boek door de ogen van de 3 vrouwen ziet en waardoor je meerdere visies op de situatie krijgt. De lezer komt bijvoorbeeld meer te weten over Hennequin en Didi’s jeugd en over de broer van Miriam. Al deze achtergrondinformatie helpt bij het scheppen van het totaalbeeld over het leven en de gedachtegang van de jonge vrouwen. Esther Verhoef maakt ook gebruik van de vertelstandpunten om een ijzersterk einde op te bouwen. De lezer ziet de eindsituatie door de ogen van alle drie de vrouwen waardoor het zowel aangenaam verwarrend als verrassend en spannend is.

Ten slotte komt het boek vrij snel op gang maar mindert vaart in het midden. We komen geen extra feiten of choquerende bevindingen te weten over de personages en het verhaal blijft min of meer stabiel. Dan plots keert het tij en lezen de laatste 30 pagina’s als een sneltrein. Mysteries worden ontrafeld, de laatste vragen worden opgelost en het boek rent naar een zeer verrassende plot. Het lijkt het wel alsof de ontknoping in de laatste pagina’s is gepropt, want deze zit letterlijk in de allerlaatste zin van het verhaal.

Kortom, deze aangrijpende thriller kruipt onder je huid, laat je niet meer los en houdt je bezig, lang nadat je het boek hebt uitgelezen. Deze pageturner is een echte aanrader voor iedereen.