eenzaamheid en psychotisch

“Is dit allemaal verbeelding of is dit de bittere realiteit?”, dat is de state of mind die centraal staat bij het hoofdpersonage, Ruth, in deze psychologische thriller. Dit is dan ook de vraag waar elke lezer een heel boek lang mee worstelt om een antwoord op te vinden, de vraag die op ieder z’n lippen brandt. Helaas moet je een heel eind wachten tot je het antwoord al dan niet krijgt, alhoewel de uitkomst toch de moeite waard is en zeker niet voorspelbaar. Spelen met de gedachtes en gevoelens van de lezer, een heel duidelijk doel van de schrijver, wat haar ook goed lukt.

Hilde Vandermeeren, de schrijver van dit boek, heeft ondertussen al 6 thrillers op haar naam staan, vroeger heeft ze 10 jaar in het secundair onderwijs gestaan. Hierna heeft ze zich vanaf 2006 helemaal gestort op het schrijven van boeken. Haar thrillerdebuut Als alles duister wordt (2013) won de Knack Hercule Poirot Publieksprijs 2013. Daarna verschenen De toeschouwers (2014), Stille grond (2015) en Scorpio (2016). In 2017 verscheen haar 5de en ook beste thriller volgens velen, Schemerzone (2017). Hiermee won ze de Knack Hercule Poirotprijs 2017, de prijs voor de beste Vlaamse misdaadroman van het afgelopen jaar. Haar zesde thriller, de thriller die ik heb gelezen Pas op voor de buren verscheen in mei 2018.
Voor diegenen die houden van een verhaal vol met onverwachte wendingen en een einde dat je van je stoel zwiert, zit hier goed. Alhoewel ik nog nooit een boek had gelezen van deze schrijfster, had ik al wel veel gehoord over de voorganger van pas op voor de buren genaamd Schemerzone (2017). Aangezien deze goede kritieken kreeg, besloot ik om het nieuwste boek van deze schrijfster te lezen.
Het verhaal gaat over een vrouw, Ruth, van middelbare leeftijd. Zij heeft een heel moeilijke jeugd achter de rug, aangezien haar moeder leed aan een mentale ziekte, genaamd de ziekte van Capgras. Hierdoor dacht ze bijvoorbeeld dat haar dochter, Ruth, niet haar echte dochter was en dat zij de vervanger was en haar echte dochter was ontvoerd. Ook had ze altijd angst voor de buren, angst dat ze hun familie gingen vergiftigen, of dat ze hun huis ’s nachts binnendrongen. Dit en een noodlottige kerstavond zorgde voor een trauma bij Ruth. Ook is ze doodsbang dat ze dezelfde ziekte als haar moeder zou krijgen. Nu ze ouder is, een beroemde thrillerschrijfster is en haar duister verleden verborgen is voor iedereen, woont ze samen met haar vriend, Matthew. Hij weet niets van haar verleden af, tot dat er iets raars gebeurd.
Al oogt het verhaal heel spannend en mysterieus, toch zijn er ook een paar dingen voor verbetering vatbaar. Soms had ik het gevoel dat er elk moment iets spannends kon gebeuren en zelfs een dode kon vallen, maar andere momenten had ik geen zin meer om verder te lezen. Dit kwam doordat er soms iets tot in detail werd uitgelegd, terwijl dit helemaal geen nut had tot het verhaal, een beetje langdradig dus. Wel kan dit natuurlijk ook iets positiefs zijn, aangezien je inzicht krijgt in de mentale gezondheid van het hoofdkarakter. Is ze net zo ziek als haar moeder? Is ze gek? Wie zou haar zo willen bespelen? De vragen blijven bij elke gebeurtenis door je hoofd spoken. Hier wordt het psychogehalte optimaal, ook de eenzaamheid van het karakter is duidelijk geïllustreerd, de blokhut waar ze altijd inzit om te schrijven waar ze zich afzonderd voor iedereen, illustreert heel mooi hoe groot de drang is om alleen te zijn.
Daarom vind ik het een geslaagde psychologische thriller, het houdt je vast tot de laatste snik,alles heeft betekenis. De worsteling die het hoofdkarakter met zichzelf heeft wordt tot in de puntjes uitgewerkt, het einde is krachtig en onvoorspelbaar, maar een beetje vergezocht? Het laat een heleboel vraagtekens bij me na, zowel positief als negatief.

Ik denk dat er niet veel thrillers zijn die zo’n complex onderwerp, mentale ziekte, zo goed kunnen uitwerken. Het heeft me geshockeerd en sindsdien niet meer verlost, ik kijk uit naar een eventueel vervolg van het verhaal. Er is namelijk nog veel om over te schrijven.