Minste uit de reeks

De wereld van Harry Potter is altijd een feestje om te lezen. En ondanks dat ik dit tweede deel verreweg de minste uit de reeks vind is het een zeer vermakelijk en fijn te lezen verhaal.

(Het volgende deel bevat zeer minimale spoilers)
De eerste keer dat ik het las was ik nog omgeven door de magische mist die een ieder ervaart bij de eerste introductie in het HP-universum. Oké. Dobby was redelijk irritant, maar het was vooral smullen.

Bij de tweede keer lezen was Dobby ongelooflijk vreselijk irritant, ergerde ik me aan de kinderlijkheid van het hele verhaal en de onlogica van sommige gebeurtenissen en reacties van personages.

Nu met de derde keer zitten er flink wat jaren tussen, dus het feest der herkenning overwint. Maar Dobby blijft echt heel stom. En ik kan het personage van Gilderoy gewoon niet als geloofwaardig zien binnen het HP-universum (ik verwacht dat hier voor sommigen een discussiepuntje ligt).

Al met al ben ik dus blij dat de twee "kinder"-delen achter me liggen en ik nu aan de geniale volwassen delen kan gaan beginnen.