Vervelende personages zitten verhaal in de weg

Ruim honderd bladzijden duurt het voor de eigenlijke hoofdpersoon van Het glazen huis in beeld komt, en een naam krijgt ze pas tien pagina’s later. Marcella Storm. Een getraumatiseerd meisje dat nergens terecht kan met haar problemen en op haar achttiende zelfmoord pleegt. Of een egocentrisch en manipulatief kreng dat het leven van anderen bewust verwoest.

Zeven uiteenlopende Denen krijgen een uitnodiging van een onbekend fonds om een maand lang in het Stormø huis te komen werken. Het verhaal blikt terug op dit verblijf, van dag tot dag, in stukken die afwisselend vanuit het perspectief van elk van de zeven geschreven zijn. Elk personage overdenkt zijn of haar leven en ergert zich vooral aan de mede-eilandgasten.

Het Stormøhus blijkt volledig van glas, de gordijnen tussen de kamers moeten dicht om privacy te hebben en op elke kamer staan twee grote porseleinen honden onheilspellend starend voor het raam. Er is geen internet op het kleine eilandje, geen vaste telefoon, het regent continu en de boot komt slechts zelden. Meneer Winter, de bedrijfsleider, is een onduidelijke figuur die weinig antwoorden heeft en kok Igor krijgen we het hele boek door niet te zien.

Op de achtste dag komt Marcella voor het eerst in herinneringen voor, hangt er een lege strop in de eetkamer met een stoel eronder en raakt het verhaal in een stroomversnelling. Papierkunstenares en expat-huisvrouw Anne verdwijnt spoorloos en op dag twaalf valt de depressieve webschrijfster Sophie te pletter. Er komt geen politie en de volgende ochtend is haar lichaam verdwenen.

De eilandgasten maken hetzelfde mee, maar beleven het volledig anders. Dit maakt je als lezer nieuwsgierig. Wat is er echt gebeurd, vroeger en op het eiland? Ieder heeft zijn of haar persoonlijke waarheid en naarmate het verhaal vordert blijken deze waarheden onverenigbaar te zijn. Deze psychologische ontwikkeling, waarbij je als lezer steeds verder het verhaal ingetrokken wordt, vormt de boeiende kern van Het glazen huis.

Het glazen huis is ondanks de verdwijningen geen thriller waar de spanning oploopt tot de ontmaskering, maar een psychologische roman, die laat zien dat mensen hun eigen geschiedenis inkleuren en aan hun eigen waarheid vasthouden. Het blijft echter een verhaal, echte spanning zit er niet in. Ieder personage veegt zijn of haar eigen straatje schoon en zorgt dat het vuil bij een ander terecht komt. Het zijn vervelende mensen, stuk voor stuk, en als lezer is het moeilijk met ze mee te leven.

Daarnaast schrijft Leonora Christina Skov (1976) erg wijdlopig, waardoor het verhaal gaat kabbelen en de spanning verdwijnt. Steeds geeft ze meer feitjes over de geschiedenis van haar personages. Zoals de zus van de vriendin van Kevin, wiens verdwijning na een bedrijfsfeest twee keer genoemd wordt. Of het feit dat Greta ooit een relatie had met een gewelddadige man. Beide niet relevant voor het verhaal. Ook maakt ze veel gebruik van metaforen die niet altijd even gelukkig gekozen zijn en soms ronduit storend: “De stilte werd steeds groter en ontplofte met zo’n knal dat Joachims oren ervan tuiten.” Of: “De herinneringen kregen nu weerhaken. Als ze de grote keuken van The Kitchen Cooking Workshops weer voor zich zag bloedden haar gedachten.”

De ontknoping van alle verhaallijnen volgt aan het eind. En zelfs daar roept Skov vragen op, want ook de brief die Robin Lee in de eerste pagina’s krijgt is niet meer dan een persoonlijke interpretatie van het verleden.