Origineel scenario geen garantie voor spannend verhaal

Twee jonge Nederlandse backpacksters verdwijnen in de bergen van de Abruzzen, Noord-Italië, zonder een spoor achter te laten. Zijn ze verdwaald, verongelukt, ontvoerd… ? Hun ongeruste familie komt naar het kleine dorpje Manoppello om te helpen bij het zoeken. Alleen Emilia, Julia’s oudere zus logeert in het agriturismo waar de meiden het laatst verbleven, de familie verkiest een beter hotel in het centrum.
Verschillende gebeurtenissen volgen in snel tempo: Emilia blijkt kortstondig ontvoerd, Luigi, een journalist, wil haar helpen en neemt zijn intrek in hetzelfde hotel, ook Antonio biedt zijn diensten aan: hij vertegenwoordigt een opzoekingsbureau.
Zijn ze te vertrouwen of hebben ze een dubbele agenda?
In het dorp worden s’nachts jonge, blonde vrouwen vermoord teruggevonden op de trappen van de kathedraal. Het plaatselijk relikwie, het Il Volto Santo, het zweetdoek van Veronica met de afdruk van het gelaat van Jezus wordt gestolen. Is er een verband? En wie zijn die leden van het geheimzinnige ‘Genootschap’?
Dit verhaal dat zich afrolt in thrillermodus, wordt afgewisseld met een rustige historische vertelling: het verhaal van de kruidengenezeres Madeleine. Ze wordt beschuldigd van hekserij en vlucht weg geholpen door een groep foorkramers. Haar man Guy, net terug van een kruisvaarttocht naar het Beloofde Land, had haar een geschenk meegebracht: het zweetdoek van Veronica, die werd bewaard in een kerk van Byzanthium. Ook Madeleine voelt dat ze niet veilig is en ontkomt aan een aanslag. Door wie wordt ze geviseerd en vooral waarom?
Doordat het verhaal om en om verteld wordt, blijft de nieuwsgierigheid geprikkeld en wil je doorlezen om de oplossingen en ‘het’ verband tussen de twee vrouwenlevens te ontdekken.
Die ontknoping komt op het einde en dat is niets te vroeg: gaandeweg wordt het verhaal van Emilia inhoudelijk ongeloofwaardiger en begint de naïeve, weinig spannende verhaaltoon te irriteren. Enkel het historisch verhaal van Madeleine weet te boeien, maar ook hier heeft de schrijfstijl weinig literaire ambities.
De auteurs, het echtpaar Theo en Marianne Hoogstraten, geven in een nawoord toelichting over het waarheidsgehalte en achtergrond van de gebruikte feiten . Dat je bronnen kunt googelen en geschiedenis kunt checken, doet niets af aan de ongeloofwaardigheid van het verhaal op zich. Thrillerlezers verdragen wel enkele vreemde complottheorieën, wat dode lijken hier en daar en te toevallige toevalligheden.
Maar je moet je lezers wel een beetje au sérieux nemen:vb. een jonge Nederlandse vrouw, wiens zus verdwenen is, anno 2015 alleen in een afgelegen agriturismo installeren en dan op speurtocht laten gaan met een onbekende Italiaan?
Met zo’n gegeven, vraag je je al niet meer af of dat Genootschap en andere Da Vinci Code –verwijzingen enige kern van waarheid in zich dragen.
Kortom, een mooi scenario belooft niet automatisch een mooie thriller. Het verhaal mag nog een ietsepietsie spannend geschreven worden ook.
Ik zou zeggen: huiswerk overdoen.