Prachtig denken in mogelijkheden en kansen

Wat mij bijzonder aanspreekt in het boek ‘Risicokind of evenwichtskunstenaar‘ is de focus van Elize Lam. Ze richt zich niet op de probleemkant van kinderen in moeilijke thuissituaties, maar ze richt zich op hoe deze kinderen het redden, waardoor en met/door wie. In onze samenleving kiest men te snel voor een probleemgerichte benadering, dat stigmatiseert en maakt afhankelijk (van hulpverleners). Het is denken in beperkingen in plaats van denken in mogelijkheden. Dat laatste doet Elize en dat inspireert. In haar onderzoek staat ze vooral open voor de inzichten en ervaringen van de kinderen zelf. Dat is niet alleen leerzaam voor de lezer, het is voor mij ook heel veel herkenning. Overal waar Elize ‘kinderen van’ noemt in haar boek kon ik ‘partner van’ invullen. Elize helpt mij dieper te beseffen waar mijn weerstand zit tegen een ‘veronderstelde hulpbehoevendheid’ bij mensen (en kinderen) die voor een dierbare zorgen. Dat inspireert en brengt me verder. Teveel boeken gaan over ‘hulp bieden’ of ‘zorgen voor’. Wat dat betreft is dit boek uniek, want dit draagt bij aan empowerment en emancipatie. Het draagt bij aan de ontplooiing van jonge mensen.