Meisjes van Manhattan

Toen ik te horen kreeg dat we dit boek met WLFG gingen lezen was ik heel erg blij. Kort daarvoor was ik namelijk in New York geweest en het is echt mijn favoriete stad aller tijden. Ik vond het dan ook fantastisch om me weer even in de stad te mogen begeven, ook al is dat via een boek. Tijdens het lezen kwam ik allerlei bekende plekken tegen en het was echt alsof ik me helemaal weer in de city that never sleeps waande! Heerlijk!

Helaas duurde het wel eventjes voordat ik in het boek zat. Ik genoot van de stad en hoe deze door Fiona Davis werd geschetst, maar ik had erg weinig met de personages, waardoor ik het boek regelmatig even weg heb gelegd. Ik ergerde me bijvoorbeeld erg aan Rose en hoe zij met haar leven omging. Ik wilde haar regelmatig door elkaar schudden en even goed de les lezen. Normaal gesproken vind ik het ook erg fijn als er tussen twee periodes en/of personages wordt afgewisseld, want op die manier blijft de vaart in het verhaal. Alleen vond ik Rose en Darby niet echt leuke personages dus zorgde de afwisseling juist voor vertraging tijdens het lezen.

De laatste 130 pagina's vond ik wel erg goed. Vanaf dat moment zat de spanning er goed in en kon ik het boek amper wegleggen. Ik wilde weten wat er nu precies in 1952 is gebeurd en wat Rose precies met haar leven zou doen. Jammer genoeg eindigde het boek met een kleine anitclimax, maar dat was geen ramp.

De meisjes van Manhattan is een fijn verhaal in de mooiste stad ter wereld. Helaas had ik niet zoveel met de personages waardoor ik niet door het boek heenvloog, maar desondanks heb ik genoten van de mooie schrijfstijl van Davis. Het zorgde er in ieder geval gelijk voor dat ik direct op het vliegtuig naar NYC wilde stappen!