Bickerseiland

Dat je dus aan iemand iets vertelt of dat je iets hebt geschreven, waarna de ander een eigen verhaal wil vertellen. Soms moet je gewoon je snuit houden en meegaan in het verhaal van die ander. Wat Snijder vertelt kun je zelf niet half zo goed. Ook al herken je het meeste. Je kent het eiland, omdat je er vaak genoeg langs en door bent gekomen, zowel voor als na de veryupping. Maar dat er hier niet toe. Als Snijder in een vervallen stadswijk van Napels had gewoond, dan waren ze vanuit Noorwegen op hun knieën naar zijn huis gekropen om hem de allergrootste literatuurprijs te overhandigen. Zo is het nu eenmaal. Zondagsgeld is ondanks de geringe omvang een groots boek. Een ventje dat hangt aan het volkse, maar ook weet dat hij daaraan zal ontgroeien. De jongen haalt herinneringen op, hoewel de datum van vertrek nog niet vaststaat. Hij komt zelden van het eiland af. Maar eenmaal per week mag hij naar de Spaarndammerbuurt voor het volgen van Franse les. De anderen blijven, die hebben niet zo’n goeie kop als hij. De jongen kijkt liefdevol naar zijn uitgebreide familie. Hij laat je zien, proeven en ruiken aan een leven dat een kleine halve eeuw geleden nog kenmerkend kon zijn voor een buurt in Amsterdam. Of voor een buurt waar jij en ik opgroeiden. Je stapt in dit boek van Snijder een wereld binnen die je kent én niet kent. Een wereld die je bevalt en niet bevalt. De verhalen zijn universeel. Maar zoals ik al zei, kun jij ze waarschijnlijk niet beter vertellen dan hij. Daarom moet je ze maar lezen in Zondagsgeld.