Een boek dat uitdaagt en inzicht verschaft

Ik houd van de verschillende lagen en manieren waarop Noblesse Oblige zich laat lezen. De symboliek achter de ansichtkaarten en de kunst van Jeroen Bosch ondersteunen het leidende thema ‘zoektocht naar rechtvaardigheid’, maar niet op een belerende of geforceerde manier. Ook houd ik van subtiel verpakte metaforen zoals de hoofdpersonen die beiden door een tunnel gaan en - metaforisch - opnieuw worden geboren. Later bezeren zij hun knie, metaforisch voor een knieval maken.

Het verhaal kent diepere betekenissen die niet ogenblikkelijk in het oog springen. Dat is kunstig, ook omdat je ze niet hoeft te zien om het verhaal te volgen.

De schrijver hanteert een zuinige stijl. Met weinig woorden schetst hij sterke beelden zoals een afgehakte neuspunt of een dodelijke injectie in een tepelgaatje. Het is niet dat hij voortdurend korte zinnen schrijft, nee, hij kauwt ze niet voor.

Je dient geconcentreerd te lezen om geen clou of informatie te missen. Prima, ik ben geen gemakkelijke lezer en wil intellectueel uitdaging voelen.

Personages zijn goed uitgewerkt en klokkenluiders als Hamstra kunnen er niet genoeg zijn. Personages onderscheiden zich van elkaar. Neem Sandra bijvoorbeeld – de geliefde van Lodewijk - die heel vrouwelijk is.

Acties worden afgewisseld met overwegingen, zodat je als lezer op adem kan komen, informatie in samenhang kan brengen en betekenissen die niet direct duidelijk zijn kan achterhalen.

Dialogen zijn bij tijd en wijle subliem, maar ik verwachtte niet anders van een schrijver die ‘Mosterd voor de maaltijd’ uitbracht, een bijbel over het schrijven van dialogen.

De plot zit sluitend in elkaar. Zelf houd ik niet van wendingen die verzonnen overkomen. Verrassingen moeten bij teruglezen duidelijk zijn en geen doel op zich.

Noblesse Oblige kent geen open einde, behalve dan over de themavraag. Een vraag die eenieder tot in zijn ziel moet aangaan. Hoe rechtvaardig is de wereld om ons heen? Not.