Hoe dun is de grens tussen liefde en krankzinnigheid?

Op het eerste gezicht leek het boek een diepzinnige ondertoon te bezitten en dat viel mij in eerste instantie erg in de smaak. In het boek ben ik talrijke zinnen tegengekomen die zodaning filosofisch en gecompliceerd verwoord werden dat ik ze meermaals moest lezen, maar dat stoorde me totaal niet. De auteur bracht immers veelvuldig variatie aan in haar woordenschat, waardoor ik als lezer steeds gemotiveerd werd om gretig verder te lezen. Het gebruik van termen die van toepassing zijn op onze hedendaagse cultuur is een ander element dat het verhaal veel kleur gaf.

Iets wat ik minder aangenaam vond, was het feit dat er dikwijls afgewisseld werd tussen heden en verleden. Het verhaal werd hierdoor tamelijk hectisch. Bovendien bestond het verhaal uit hoofdstukken in verscheidene lettertypes die steeds werden gekoppeld aan een personage. Daar de personages eenvoudig te onderscheiden waren in het verhaal, vond ik al die lettertypes overbodig.

Koopmans debuut zal mij nog lang bijblijven. Ze vertelt over de flinterdunne lijn tussen liefde en waanzin, maar ze ging veel verder dan alleen dat. Zo ging haar boek over de moeizame strijd met je eigen identiteit. Dit thema sprak mij enorm aan en bezorgde me een blikverruimende ervaring. Kortom heeft Emy Koopman met Orewoet een aantrekkelijk en origineel verhaal tot stand laten komen. Ik vond het zeker en vast de moeite waard!