Een combinatie van Alice in Wonderland en Lost

Je wordt gelijk al nieuwsgierig gemaakt, vanaf de eerste pagina. Olivia zit in een wereld die je samen met haar ontdekt en langzamerhand kom je erachter wat er met haar gebeurd is. Ik moet wel zeggen dat Manon Spierenburg een grote fantasie heeft, want ik zat regelmatig met een ‘OMG wat is dit nu weer?’ gezicht te lezen. Ik moest vooral lachen om de ‘popster met monddoekje voor’, en ‘die boot die tegen een ijsberg aan vaarde’ waarbij Manon zaken uit het verleden omschrijft zonder ze te benoemen. Dat is dan ook de kracht van het verhaal.

Of ik het volgende deel zal gaan lezen, dat weet ik niet. Ik vond het teveel een WTF-boek voor mijn smaak. De personages waren wat mij betreft te vlak en kunnen nog wel wat verdieping gebruiken. Waar ik me soms aan ergerde was mevrouw van Dam, die een Nederlandse naam heeft, maar volgens mij uit Londen komt. Vond ik een beetje vaag en dat bleef me door het gehele boek irriteren. Ik kwam er later pas achter dat Olivia twaalf was en dat kon ik me helemaal niet voorstellen, als ze 16 was geweest, was het ook prima geweest wat mij betreft.

Ik weet niet goed wat ik van ‘De kristallen sleutel’ moet vinden. Manon Spierenburg is een scenario schrijfster en dat kun je goed merken. Ik denk dat het boek het beter zal doen als film (of serie) of game zoals ze zich ook voorstelde. Dat gezegd hebbende, pakte het boek me op de een of andere manier wel en heb ik me uiteindelijk wel het gehele boek vermaakt.