Een prachtig boek, niet alleen van binnen maar ook van buiten.

De vormgeving van dit boek past zo ontzettend goed bij het verhaal. Je ziet de voorkant en denkt dat het een lief en mooi boek is, en dat is het ook. ‘Twintig regels liefde’ gaat vooral over de liefde die mensen op hun sterfbed voelen. Omdat het in het boek meestal gaat over mensen die op sterven liggen, zou je verwachten dat het een heel zwaar en heftig boek zou zijn, maar het tegendeel is waar.

Doordat het over die liefde gaat, voelt het namelijk niet zwaar aan. Natuurlijk is het best heftig en heb ik ook af en toe wel zitten lezen met tranen in mijn ogen, maar dat is meer omdat het zo lief en mooi was, dan dat het heel zwaar aanvoelt. En dat vind ik zo knap gedaan. Rowan Coleman heeft het talent om je gelijk thuis te voelen in het verhaal, je hebt het idee alsof verpleegster Stella haar verhaal aan je vertelt en je bent alleen maar geboeid en wilt meer over haar weten.

Ondanks je je zo thuis voelt in ‘Twintig regels liefde’ en je soms echt gevoelens ontwikkeld voor de personages, had ik geen zwaar gevoel toen het boek eindigde. Ik had nog wel twee keer zo lang in de wereld van Stella willen leven, omdat het zo fijn aanvoelt. Ze combineert de dood met een mooie boodschap: vertel iedereen gewoon wat je voelt voordat het te laat is.

‘Twintig regels liefde’ is zo’n boek dat je niet snel zal vergeten. Het voelt aan als thuiskomen en ik weet zeker dat iedereen hier een traantje bij weg zal pinken tijdens het lezen. Een prachtig boek, niet alleen van binnen maar ook van buiten.