Niet haar beste boek

Toen ik de synopsis van dit boek las, dacht ik: YES, een ouderwetse Sophie Kinsella, waarbij ik gegarandeerd hardop moet lachen. Nou, je ziet het misschien wel aankomen: ik vond het niets. Ik heb niet gelachen, misschien af en toe een minimale glimlach, maar veel verder kwam ik toch echt niet.

Wat er wel gebeurde was dat ik behoorlijk depressief werd. Sylvie is een hysterisch en blijkbaar behoorlijk achterdochtig mens, die haar ouders nog steeds ‘pappie’ en ‘mammie’ noemt. Dat irriteerde me al vanaf het begin, geen idee waarom. Maar goed. Het idee van Sylvie en Dan is leuk, maar er gaat zoveel mis en Sylvie gaat zo aan Dan twijfelen, dat ik op een gegeven moment alleen maar kon denken dat ze zouden gaan scheiden.

Sophie Kinsella heeft er nog een dramatisch geheim aan vastgeknoopt, waarvan ik zelf het idee had dat dit echt moest van haar uitgeverij of agent, want echt passend vond ik het niet en het voelde bijna als een slap aanhangsel. Nee, dit was niet het meest geweldige verhaal van Sophie Kinsella.

Wat ik echt heel jammer vond, want echt, die synopsis klonk zo leuk. Of ik daardoor hoge verwachtingen had, weet ik niet. Maar wat ik wel weet dat ik best wel een beetje teleurgesteld was. Om heel eerlijk te zijn: ik had moeite het boek uit te lezen. Dat gebeurt me niet heel vaak, maar met dit boek dus wel.

Je kunt merken dat Sophie Kinsella een geoefende schrijfster is, want zeker de personages komen goed tot leven, maar ik had echt het idee alsof haar hart niet in dit verhaal lag. Het voelde overdreven, uitgerekt en niet goed in elkaar gezet. Wat mij betreft vergeet ik gewoon dat ze dit boek heeft geschreven en kijk ik gewoon naar haar andere boeken, die ik wel goed vond.

Ondanks dat de personages wel tot leven komen, blijft de rest in ‘Verras me’ van Sophie Kinsella een beetje achter. Zeker niet haar beste roman wat mij betreft.