Mooi einde aan de serie

Oh wat hou ik toch van de schrijfstijl van Vanessa Gerrits. Natuurlijk ben ik wel een beetje bevooroordeeld, want als je het nog niet wist: Vanessa heeft de banner van mijn blog gemaakt. Daarnaast ging ik de recensies van de vorige delen opzoeken en die las ik al in 2015 en dus ken ik Vanessa ook al sinds die tijd. Nu is haar Vleugels trilogie opgepakt door Dutch Venture Publishing en zijn deze boeken opnieuw uitgegeven.

‘Verstrengelde vleugels’ is het derde en tevens laatste deel in de Vleugels trilogie en oh man, wat heb ik lang naar dit boek uitgekeken. Daarmee lagen mijn verwachtingen ook behoorlijk hoog. Ik was zo benieuwd hoe het met Lucy en Max zou gaan en hoe Vanessa het einde zou schrijven.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het verhaal soms een beetje traag vond lopen. Lucy en Max liepen gedurende het verhaal tegen een aantal tegenslagen aan, waar ik op een gegeven moment van dacht: “Ja, kom op, nu weet ik het wel.” Maar, uiteindelijk komt het dan helemaal goed en had Vanessa Gerrits deze verhaallijnen ook nodig om tot een eind te komen.

En dat einde. Oh.Em.Gee. Hoe hard ik heb gehuild ga ik je niet vertellen, maar geloof me dat ik redelijk wat tranen heb gelaten. Lucy en Max behoren al zo lang tot mijn leven en maken voor mij zeker onderdeel uit van mijn vriendschap met Vanessa dat het toch een beetje bitterzoet was! Nu is die serie tot einde en dat vind ik jammer. Maar, ik moet wel zeggen dat Vanessa er een mooi einde aan heeft geschreven. Ik kijk uit naar haar volgende boeken, want let me tell ya, dit is een schrijfster die je in de gaten moet houden!

Met ‘Verstrengelde vleugels’ is er een einde gekomen aan het verhaal van Lucy en Max. Een heel fijn einde, dat wel. Vanessa Gerrits voelt voor mij vertrouwd en heeft een fijne schrijfstijl. Op wat kleine puntjes na, heb ik opnieuw erg genoten van dit boek.