Goede sfeer, vaag verhaal

Je kent Marieke Nijkamp misschien als auteur van het verschrikkelijk heftige boek ‘54 minuten‘. Dit boek was zo onwijs goed, dat ik dan ook hoge verwachtingen had van ‘Voor ik je loslaat’.

‘Voor ik je loslaat’ vond ik behoorlijk tegenvallen. Het verhaal is vaag. Nu ik het een paar dagen geleden uit heb gelezen en het verhaal even heb laten rusten, snap ik het nog niet helemaal. De omgeving waar het zich afspeelt is zo onwijs goed omschreven, Marieke Nijkamp is wat dat betreft echt een goede schrijfster. Je waant je zo in het koude Alaska en dat vind ik echt heel goed gedaan. De sfeer in het dorpje komt ook heel goed over, maar desondanks vond ik de inwoners van Lost Creek vlak blijven en ook rare acties uitvoeren. Die acties snapte ik tijdens het lezen niet en ook nu ben ik daar nog steeds van in de war. Het voelde voor mij alsof Marieke Nijkamp iets wilde overbrengen, vooral hoe raar het dorpje en de inwoners zijn maar het kwam totaal niet over.

Dat Marieke Nijkamp opnieuw voor diversiteit heeft gekozen qua personages kan ik alleen maar toejuichen, maar wie Corey is, weet ik na het lezen van het boek nog steeds niet. Ik miste de diepgang, ik leerde Kyra goed kennen, maar Corey bleef heel vlak voor mij. Het feit dat Corey maar blijft zeuren over de inwoners van Lost Creek ging me steeds meer irriteren naarmate het verhaal vorderde. Zo jammer, want origineel is het verhaal zeker. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog.

‘Voor ik je loslaat’ is een bijzonder boek. De sfeer en omgeving wordt door Marieke Nijkamp heel goed neergezet, maar de personages missen diepgang. Het verhaal is vaag en daardoor was ik dan ook behoorlijk teleurgesteld.