Een gevoelig maar wat overtrokken verhaal

Het winterpaleis van John Boyne gaat over een koppel, Georgy en Zoya Jachmenev, dat in Londen woont en waarvan de vrouw ziek wordt op haar oude dag. Het is een verdomde kanker die haar parten speelt maar dankzij therapie en pijnverlichting kan zij toch nog een mooie periode beleven vooraleer het slechter wordt, en kunnen zij nog naar hun geliefde Rusland reizen om herinneringen op te doen aan hun verleden.

Ze zijn beiden gevlucht uit Rusland dat na het tsaristisch bewind van de Romanovs werd omvergeworpen door de bolsjevieken en Lenin, en hebben heel wat ellende en tegenslagen meegemaakt. Ook in hun huidige leven hebben ze geen geluk gehad omdat hun enige dochter Arina gestorven is in een ongeval. Gelukkig hebben zij hun schoonzoon Ralph en kleinzoon Michael nog, waaraan ze zich beiden optrekken.

Dankzij flashbacks van het leven van George leer je zijn verleden kennen, die dankzij een dom toeval in zijn jeugd van een eenvoudige boerenjongen tot de persoonlijke lijfwacht van tsjarevitsj Aleksej, de zoon van tsaar Nicolaas II, wordt gepromoveerd. Hij verhuist van een eenvoudig dorpje uit het Russische binnenland naar het Winterpaleis in St Petersburg, één van de hoofdverblijven van de Romanovs.

De geschiedenis van het gezin Romanov en de eerste Wereldoorlog gevolgd door de Russische revolutie wordt vrij correct weergegeven. Met een soort tongue-in-cheek humor wordt W.O. I wel eens de oorlog genoemd tussen neef Nicky (de Russische tsaar), oom Willy (de Pruisische keizer Wilhelm) en oom Georgie (koning van Engeland) terwijl er daardoor net zo'n onmetelijk menselijk leed veroorzaakt wordt. Het is één van de manieren om de overvloedige decadente manier van de tsaristische en koninklijke gezelschappen aan te klagen eigenlijk.
Ook de beruchte pater en lijfarts Gregori Raspoetin krijgt een belangrijke bijrol toebedeeld. Zijn vriendschap met de tsarina en ook hoe hij aan zijn eind gekomen is, komen helemaal overeen met de feiten die worden beschreven in het boek. Qua geschiedenis is het alvast een leerrijk en boeiend boek geworden.

De opbouw van het boek is wel wat chaotisch, omdat er een verhaallijn in het heden én een verhaallijn in het verleden worden gevolgd en er daarin nog eens tussen verschillende periodes afgewisseld wordt. De gevoelige stukken verliezen hun zeggingskracht vanwege een wat te overdreven taalgebruik. Het verhaal is ook meer geromantiseerd dan nodig. De plot van het verhaal is dan ook nog eens vrij ongeloofwaardig eigenlijk hoewel toch goed gevonden. Dit is toch een beetje dubbelzinnig. Je blijft het boek wel lezen omdat je benieuwd bent naar het leven van Georgy, de beweegredenen voor de gezamenlijke vlucht van Georgy en Zoya, en hun leven samen in het Europa tussen de twee wereldoorlogen.

Al bij al een goed verhaal maar wat te overtrokken emoties die beter gedoseerd hadden kunnen worden en te romantisch aandoen. Misschien is dat wel omdat John Boyne toch meer een jongere doelgroep aantrekt.

Voor de categorie: een boek geleend/gekregen van een buur