Woordeloos. Lezen, deze getuigenis!

Rudi Vranckx geeft het woord aan zijn Iraakse medewerkers en kennissen, gewone Irakezen tijdens de oorlog in Irak in de jaren 2005-2006. Geen woorden voor de miserie daar. Dit is 10 jaar geleden, maar vermenigvuldig het geweld, en voeg Syrië aan het lijstje toe waar mensen hun leven niet meer veilig zijn.
22/11/2006: Ik zit in het Zuiderpershuis in Antwerpen voor een interview van Rudi Vranckx met wijlen Henning Mankell, een thrillerschrijver die hij zelf ook graag leest. Op het einde van het interview neemt Mankell het eventjes over om het publiek erover in te lichten dat Vranckx zelf vlak vóór het interview het nieuws kreeg over de moord op een goede vriend en medewerker in Bagdad, Irak. Hij spreekt zijn respect uit voor Vranckx, zijn moeilijke werk als oorlogsjournalist en de mate waarin hij zo professioneel bleef tijdens het gesprek ondanks dit vreselijke nieuws. En vraagt dit ook van het talrijk opgekomen publiek. Dat voornamelijk Vlaams publiek is even verrast, maar ziet ook dat Vranckx het moeilijk krijgt, en doet dan inderdaad wat een publiek bijna niet anders kan doen in dit geval: een respectvol en stevig applaus.
In dit boek refereert Vranckx even zelf aan dit voorval, en kan ik het me terug levendig voor de geest halen. De gevoelens die Vranckx er in dit boekje over uit, nog beter leren kennen en al het leed dat hij al heeft meegemaakt als oorlogsjournalist, maken dit boek het meest persoonlijke getuigenis dat ik al heb gelezen uit een oorlog.