Lezersrecensie
Een vermakelijk en hevig boek met vele puzzelstukken die goed in elkaar passen
Dit boek van 470 pag. dik was een ontdekking voor mij. Ik had nog niet eerder iets van Tore Renberg gelezen, maar de cover sprak in ieder geval alvast aan: aanbevelingen van Karl Ove Knausgård én Jo Nesbø. En het boek kreeg lovende kritieken binnen én buiten Noorwegen. Dat triggert in ieder geval mijn nieuwsgierigheid. In het boek volgen we verschillende verhaallijnen van een heel aantal personages die als het ware als puzzelstukjes in elkaar passen. De stijl is brutaal, heftig, snel en bepaald niet Noors te noemen. Humoristisch ook. Er spreekt zowel komisch talent als dramatisch talent uit. Renberg moet heel wat Amerikaanse voorbeelden hebben gehad, en de trilogie waarvan dit deel 1 is, wordt dan ook de 'Texastrilogie' genoemd.Hij is trouwens net als Nesbø ook musicus, en tevens literatuurcriticus.
Het verhaal speelt zich af in het Noorse Stavanger, her en der naar gerefereerd als werelds rijkste stad (Tiens, daar heb ik nooit bij stil gestaan dat dit in No zou kunnen zijn eigenlijk.), en volgt een aantal personen uit de middenklasse én het criminele milieu van het kleine stadje, dat tot Noorwegens oliehoofdstad is uitgegroeid.
We beginnen met Pål, een gescheiden ambtenaar van middelbare leeftijd met grote geldproblemen en een nachtelijke geheime gokverslaving. Hij heeft dus dringend geld nodig en wendt zich tot een niet volwassen geworden criminele jongerenbende met Jan-Inge - of Jani voor de vrienden - als leider. De andere leden, zijn zus Cecilie en vriend/lief Rudi, hebben ook ieder hun problemen en geheimen die je doorheen het verhaal beter leert kennen. Ze hebben allen wat je noemt een problematische en psychisch zware jeugd achter de rug.
Dan zijn er Påls dochters waarvan de jongste, Tiril, een niet aflatende idolatrie koestert voor de muziekgroep Evanescence en zich de echte Amy Lee wil wanen op een door de plaatselijke school georganiseerd optreden, en zich tevens tegen alles en iedereen wil afzetten. De andere, Marlene, ietsje ouder en minder rebellerend, heeft echter ook haar eigen problemen als jongvolwassene en is vooral zeer bezorgd over haar vader, die zich steeds meer wegtrekt uit het leven. In de school is Sandra één van hun medeleerlingen, die overweldigd wordt door haar grote liefde voor Daniel, een ex bajesklant met een moeilijke jeugd en een verleden in opvangcentra en pleeggezinnen. Toch heeft hij het hart op de goede plaats op verschillende momenten in het boek.
Het verhaal is dan ook zeer de moeite, het brengt verschillende thema's aan als verliefdheid, menselijke relaties, geheimen, kindermishandeling, verlating, geldproblemen, het duo schuld en spijt, enz. De personages zijn super goed uitgewerkt en gaan echt leven op de pagina's. Groepsdynamieken zowel op school als in de jongerenbende worden zeer goed weergegeven. Alles wat er in het boek gebeurt, speelt zich eigenlijk slechts af in drie dagen tijd, maar omdat het steeds verspringt van perspectief en verschillende gebeurtenissen uit verschillende oogpunten laat vertellen, blijft het steeds boeiend!
Het snelle ritme en de brutaliteit van de schrijfstijl maken wat mij betreft het boek wat minder toegankelijk en moeilijker te lezen. Daar moet je wel doorheen zien te komen, en dat zo'n 470 pagina's lang. Maar daarentegen zijn vele zinnen en stukjes ook echte vondsten, waar je even bij moet stil staan. Wat te denken van dit uittreksel misschien: "Als je iemand vermoordt, overschrijd je een grens. Als je nooit iemand vermoordt, overschrijd je die grens nooit. Als je van iemand houdt, overschrijd je een grens. Als je nooit van iemand houdt, overschrijd je die grens nooit. Als je een grens overschrijdt, opent de aarde zijn muil en word je verslonden."
Een vermakelijk en hevig boek wat mij betreft, je bent wel beter gewaarschuwd over (gewend aan?) de heftige en snelle schrijfstijl vooraleer er aan te beginnen.
Het verhaal speelt zich af in het Noorse Stavanger, her en der naar gerefereerd als werelds rijkste stad (Tiens, daar heb ik nooit bij stil gestaan dat dit in No zou kunnen zijn eigenlijk.), en volgt een aantal personen uit de middenklasse én het criminele milieu van het kleine stadje, dat tot Noorwegens oliehoofdstad is uitgegroeid.
We beginnen met Pål, een gescheiden ambtenaar van middelbare leeftijd met grote geldproblemen en een nachtelijke geheime gokverslaving. Hij heeft dus dringend geld nodig en wendt zich tot een niet volwassen geworden criminele jongerenbende met Jan-Inge - of Jani voor de vrienden - als leider. De andere leden, zijn zus Cecilie en vriend/lief Rudi, hebben ook ieder hun problemen en geheimen die je doorheen het verhaal beter leert kennen. Ze hebben allen wat je noemt een problematische en psychisch zware jeugd achter de rug.
Dan zijn er Påls dochters waarvan de jongste, Tiril, een niet aflatende idolatrie koestert voor de muziekgroep Evanescence en zich de echte Amy Lee wil wanen op een door de plaatselijke school georganiseerd optreden, en zich tevens tegen alles en iedereen wil afzetten. De andere, Marlene, ietsje ouder en minder rebellerend, heeft echter ook haar eigen problemen als jongvolwassene en is vooral zeer bezorgd over haar vader, die zich steeds meer wegtrekt uit het leven. In de school is Sandra één van hun medeleerlingen, die overweldigd wordt door haar grote liefde voor Daniel, een ex bajesklant met een moeilijke jeugd en een verleden in opvangcentra en pleeggezinnen. Toch heeft hij het hart op de goede plaats op verschillende momenten in het boek.
Het verhaal is dan ook zeer de moeite, het brengt verschillende thema's aan als verliefdheid, menselijke relaties, geheimen, kindermishandeling, verlating, geldproblemen, het duo schuld en spijt, enz. De personages zijn super goed uitgewerkt en gaan echt leven op de pagina's. Groepsdynamieken zowel op school als in de jongerenbende worden zeer goed weergegeven. Alles wat er in het boek gebeurt, speelt zich eigenlijk slechts af in drie dagen tijd, maar omdat het steeds verspringt van perspectief en verschillende gebeurtenissen uit verschillende oogpunten laat vertellen, blijft het steeds boeiend!
Het snelle ritme en de brutaliteit van de schrijfstijl maken wat mij betreft het boek wat minder toegankelijk en moeilijker te lezen. Daar moet je wel doorheen zien te komen, en dat zo'n 470 pagina's lang. Maar daarentegen zijn vele zinnen en stukjes ook echte vondsten, waar je even bij moet stil staan. Wat te denken van dit uittreksel misschien: "Als je iemand vermoordt, overschrijd je een grens. Als je nooit iemand vermoordt, overschrijd je die grens nooit. Als je van iemand houdt, overschrijd je een grens. Als je nooit van iemand houdt, overschrijd je die grens nooit. Als je een grens overschrijdt, opent de aarde zijn muil en word je verslonden."
Een vermakelijk en hevig boek wat mij betreft, je bent wel beter gewaarschuwd over (gewend aan?) de heftige en snelle schrijfstijl vooraleer er aan te beginnen.
1
1
Reageer op deze recensie
