Opnieuw een komisch boek met een donker randje

Dit is het derde boek over Allan Jensen uit het dorp Gram van Erling Jepsen. Eerder schreef hij 'De kunst om in koor te huilen' en 'Met oprechte deelneming' over deze nu 13-jarige jongen en zijn thuissituatie. Opnieuw is het een komisch boek met een donker randje. Allan heeft nu een konijnenfarm in Zuid-Jutland, zoals Karen Blixen een koffiefarm had in Afrika. Dat schrijft hij zelf op als hij toevallig de beroemde roman van Blixen tegen komt als zijn zus Sanne hem en zijn ouders bezoekt, die nu in een gastfamilie woont. Zijn oudere broer is ook al uit huis.

Om een zakcent te verdienen omdat zijn ouders het niet zo breed hebben, kweekt hij konijnen en wordt hij daarbij geholpen door zijn 'knechten' Frode en diens jongere zusje Mette. Ze beleven samen een hoop avonturen waarvan de ene al beter uitdraait dan de andere. Zijn vader wordt in het dorp met minder aanzien en respect behandeld als vroeger sinds het schandaal dat met zijn zus gebeurde en hier voelt Allan zelf al wel eens de gevolgen van. Ook verdient zijn vader minder en minder van zijn winkel en zijn melkronde vanwege de toenemende concurrentie van de grotere winkels die naar de dorpen komen.

Het dorp verandert meer en meer. De komst van een zwarte vrouw beroert het dorp, een slimme organisator begint met het oprichten van rockconcerten voor de jongeren die in hun dorp en de omliggende dorpen rondhangen en als de 'nieuwe inwoners' met hun kinderen het dorp inpalmen, komen de nieuwe en oude dorpsgemeenschappen stevig met elkaar in aanvaring.
Als volwassene merkt Allan, een dan gescheiden schrijver die in Kopenhagen woont, dat er niet veel meer over blijft van zijn oude dorp van enkele decennia terug noch de vrienden die hij er gehad heeft. Maar de oudste inwoners herinneren zich als de dag van toen 'de opstand van 1968'.

Het boek borduurt verder op de personages en de thema's uit de vorige 2 boeken. De stijl is wel herkenbaar maar blijft onderhoudend en boeiend genoeg om over de verwerking van een Deense dorpsjeugd op dergelijke manier te lezen. Het verhaal is enerzijds nostalgisch en anderzijds krijgen we het beeld mee van een toch niet makkelijke jeugd en een gesloten dorpsgemeenschap die Allan gevormd heeft. Maar klopt dat beeld wel? Allan komt als volwassene zijn oude vriend Frode opnieuw tegen en laat hem zeggen dat de klaagzang op Zuid-Jutland nu wel genoeg is geweest. Of de schrijver die heel wat autobiografische elementen in zijn boeken verweeft, klaar is met zijn Zuid-Jutland, zal de tijd nog uitwijzen. Het hoeft wat mij betreft nog niet. Jepsen's verhalen en stijl blijven me in ieder geval nog boeien.