Inspiratieloos treurig verslag van een jeugd

Ik heb me door deze dichtbundel heen geworsteld omdat het kwam als deel van een pakketje van de Geen Daden maar Woorden - challenge maar de achter elkaar gezette woorden deden me jammer genoeg... niets. Soms passeerde er een vlaag van erkenning uit mijn eigen jeugd maar dat is maar af en toe gebeurd. Mijn ouders zongen nooit uit Grease, aangezien ze nog van enkele generaties ouder zijn. Wijk blijkt zeer vervelend te zijn voor de jongeren die er rondhangen en ergens anders het plezier opzoeken ligt blijkbaar wat te moeilijk voor de één of andere reden.

De referenties naar de popwereld waren misschien wel aardig maar nu niet zo zeer om naar huis over te schrijven eerlijk gezegd. Maar de triestigheid en de onverschilligheid uit de tekst zeiden me zo goed als niets.

De cover is gelukkig origineel: als je de puntjes erop oplopend verbindt, kan je zelf een tekening van een hangjongere tevoorschijn puzzelen.