Rauwe realiteit in een sprookjesachtig decor

Een sprookjesachtige eilandengroep langs de kust van Virginia vormt het decor voor de dertien korte verhalen in Sara Taylors debuutroman De kust. De bewoners van de eilandengroep leven op afgelegen plaatsen of in kleine gehuchten, waardoor ze de hele tijd op zichzelf zijn aangewezen. Dit maakt hen niet alleen onafhankelijker, sterker, zelfverzekerder en vindingrijker, maar helaas ook soms bruter, geïsoleerder, eenzamer en schuchterder. De grote kustlijn met zijn overstromingen, moerassen en veen- en bosgebieden zorgt gelukkig voor een vruchtbare omgeving waar veel te rapen en te plukken valt, waardoor de meesten er door de jaren heen zelfvoorzienend kunnen leven. De dunbevolkte eilanden stralen rust uit en zorgen ervoor dat mensen er ondanks de stormen en soms zeer erbarmelijke omstandigheden en donkere situaties verknocht aan raken en er niet meer weg komen of er jaren later opnieuw naar terugkeren.

De verschillende korte verhalen strekken zich uit over een grote periode: ze vinden plaats tussen 1876 en 2143. Hiermee verenigt Sara Taylor feilloos historische met hedendaagse en zelfs dystopische en apocalyptische verhalen. Ieder verhaal staat op zich en toch zijn de verhalen op de één of andere manier met elkaar verbonden. Soms doordat ze over hetzelfde personage gaan, soms door de familiebanden of door de huizen en locaties die de generaties overleefden. En altijd zijn er de schelpenpaden langs de schitterende natuur. Vandaar waarschijnlijk de cover met schelpen. Soms hebben de verhalen iets van een sprookje of een mythe, maar meestal krijg je een keiharde confrontatie met de wrede realiteit. Taylor slaagt er telkens in je vanaf de eerste bladzijde mee te nemen in de stroming van het verhaal. Om je vervolgens veel te snel en soms abrupt en verweesd achter te laten. Ze schuwt bovendien geen enkel thema. Kindermishandeling, alcohol en drugsgebruik, verkrachting, oudermoord, afpersing, moord, partnergeweld, wraak, illegaal brouwen, seksisme, racisme, alles vernietigende virussen, uitstervende gemeenschappen, gemengde relaties, ongewenste zwangerschappen, kruidengeneeskunde, onbeantwoorde kinderwensen en onvoorwaardelijke liefdes, het passeert allemaal de revue.

In een wirwar van verhalen komen plaatsen en tijden niet chronologisch op je af. Gelukkig vind je vooraan in het boek een schema met de stambomen van de meeste personages en hun vele onlosmakelijk met elkaar verbonden generaties. Dit biedt een houvast om de verhalen beter te kunnen plaatsen in tijd en ruimte. Sommige personages kunnen zo boeien dat Sara Taylor er gerust een heel boek over had mogen schrijven. Geen enkele keer is het vervelend of saai. Je bent dan ook blij wanneer sommige personages later nog aan bod komen, zodat je weet hoe het hen is vergaan.

Aangezien heel wat karakters uit de stambomen nog een onbeschreven blad zijn, zou het helemaal niet erg zijn als er een vervolg op De kust zou komen.