Verhelderend en irriterend tegelijk

Naar aanleiding van haar eigen ervaringen met sexistische opmerkingen schreef Yasmine Schillebeeckx het boek “echte vrouwen bestaan niet”. Het boek verscheen op wereldvrouwendag. Met een schreeuwerige roze cover en dito titel en ondertitel tracht het boek zoveel mogelijk aandacht te trekken. De inhoud is dan ook niet mis te verstaan. Vrouwen worden veel te veel in hokjes geduwd en krijgen veel te veel typische stempels mee. Maar niet alleen vrouwen worden in vakjes geplaatst, ook mannen moeten er dikwijls aan geloven. Yasmine overloopt in verschillende hoofdstukken wie of wat de daders zijn van al die vooroordelen en dat geduw. Niet zelden zijn de vrouwen zelf dader, “vrouwen veroordelen andere vrouwen om zichzelf beter te voelen”, is een van de leuzes.
Het geheel wordt aan elkaar geregen door leuke passende tekeningen van Eva Mouton en door vele pakkende quotes en brieven van andere mensen. Het boek leest heel vlot tot ongeveer halfweg. Dan raak je danig geïrriteerd door de veelheid aan (meestal onvertaalde) Engelse termen en quotes en door de vele herhalingen dat je het boek soms wel even weglegt. Nagenoeg op de een derde van de pagina’s staan onverklaarde Engelse woorden in de tekst. Het is net alsof het de bedoeling is sommige woorden alleen al door dit boek in de dikke Van Daele te krijgen. Soms zijn er perfect Nederlandse woorden voor de begrippen (cat-calling = seksistische opmerking maken, slut-shaming = vrouwen een slet of hoer noemen) en toch wordt hier jammer genoeg geen gebruik van gemaakt, het moest en zou de Engelse term worden. Het is geen probleem om de Engelse term eens te noemen, maar moet dat nu echt 100 keer?
Daarnaast sluipt er door het vele geklaag een enorme negativiteit in het boek. Soms gaat het in de wereld wel de goeie kant uit en dat wordt helemaal niet genoemd. Alhoewel er hier en daar wat aanbevelingen zijn mist er toch een hoofdstuk over tips en voorstellen die wij (of de bevoegde instanties) zouden kunnen gebruiken om bv meer genderongelijkheid tegen te gaan. Het boek beperkt zich ook tot enkel de westerse maatschappij. En het kadert vrouwendiscriminatie jammer genoeg niet in een groter geheel van discriminatie (alles wat geen blanke hetero man is wordt in onze maatschappij gediscrimineerd).
Alhoewel het boek te eng is opgevat raad ik toch aan het te lezen en het met elkaar of in groep te bespreken. Alleen door er met elkaar over te praten gaan we naar een betere samenleving voor iedereen.