Gescheiden kamers, een roadtrip door het landschap van liefde en verlies,

“Op een dag, niet zo lang geleden…”
Gescheiden kamers begint alsof het een sprookje is. Een sprookje gevuld met drank, drugs, muziek, veel verschillende steden, maar bovenal de liefde en het verlies.
De worsteling om lief te hebben, het toe te staan.
De leegte en eenzaamheid na het verlies.

"Hij heeft geen woorden voor hem, omdat hij voelt dat Thomas ze al leert kennen". Zinnen welke lezen al poëzie. Soms mooi en soms teveel.
De schijnbare opeenstapeling van woorden waardoor wollige en wat pathetische zinnen ontstaan, welke het eerste deel bij tijd en wijle wat lastiger leesbaar maakt.
In het tweede en derde deel is het minder aanwezig, minder pathetisch.
Alsof het eerste deel een opmaat is naar de twee volgende delen: oprechter, ruwer en rauwer.

Het verder gaan met leven terwijl de geliefde er niet meer is, proberen deze vast te houden, op allerlei manieren door te leven met en in hem.
Een boek wat zich afspeelt in de jaren 80, de opkomst van de ziekte aids, het overlijden van mensen hieraan (wat zich vooral tussen de zinnen door laat lezen, zoals het in die tijd ook was (zie hiervoor ook het nawoord van de vertaler op de site van de uitgever).
Gescheiden kamers leest als een roadtrip door het landschap van liefde en verlies.
Hartverscheurend, poëtisch, bij tijd en wijle lastig.
Maar wel een boek welke je weer ter hand neemt, nog eens terugbladert en zinnen herkauwt.
Gescheiden kamers maakt nieuwsgierig naar het verdere oeuvre van de helaas veel te jong en vroeg gestorven Pier Vittorio Tondelli.