Een novelle om te herlezen, en nog eens, en nog eens...

Een zaterdagmiddag,

“Mijn moeder heeft de woorden gevonden. De tijd heeft haar herinneringen gepolijst, afgesleten moet je misschien zeggen, zodat ze er tekst bij durft te maken”
Bert Wagendorp weet op een indringende manier woorden te geven aan een fatale gebeurtenis waar de moeder 70 jaar later over verteld aan haar zoon. Een gebeurtenis die verstrekkende gevolgen heeft voor de gehele familie. Ook voor de zoon aan wie zij haar verhaal verteld.
Langzaam wordt duidelijk wat er die zaterdag gebeurd is.
Schuldvragen, “wat als” vragen… herkenbare thema’s welke op een wonderschone manier zijn uitgewerkt. Universele vragen die voor de lezer herkenbaar zijn.
Een zaterdagmiddag, een dun boekje, met een groot en meeslepend verhaal. Zinnen welke vragen om herlezen te worden, zinnen om te herkauwen.
De novelle wordt met bijna iconische illustraties “verluchtigd”, plaatjes die passen bij het tijdsbeeld, het verhaal ondersteunen.
De kracht van een zaterdagmiddag schuilt in het beperkt aantal bladzijde. Na de laatste bladzijde blader je terug om het verhaal opnieuw te lezen, nog een keer, en wie weet nog een keer.
Een zaterdagmiddag, voor mij 4 sterren.