Liefde maakt blind

"Kijk jij wel eens naar je kutje?" (...) “Iedereen doet dat hoor. Heb je een spiegel? Geef eens een spiegel." Zo begint het boek 'Het Wolfgetal', de debuutroman van Laura van der Haar (1982). Voor de lezer is het meteen duidelijk: dit is geen doorsnee roman.

Het verhaal speelt zich af in de jaren ’90. Twee puberende meisjes ontwikkelen een hechte vriendschap. De ik-persoon, die het gehele boek naamloos blijft, geeft zich volledig over aan haar vriendin Vikki. Vikki, veelal verantwoordelijk voor het provocerende en expliciete taalgebruik in het boek, sleept haar vriendin mee in haar wereld en laat haar niet meer los. Dit is het begin van een vriendschap die zowel loyaal als beklemmend aanvoelt.

Naarmate het boek vordert, krijg je als lezer een steeds onaangenamer gevoel bij de vriendschap tussen Vikki en haar vriendin. Vikki krijgt steeds meer de overhand in de relatie en neemt haar vriendin mee in haar destructieve gedrag waarin seks, alcohol en manipulatie de boventoon voeren. De ouders van de hoofdpersoon nemen verschillende maatregelen om hun dochter te beschermen, maar tevergeefs.

Als lezer weet je vanaf het begin dat er iets akeligs staat te gebeuren, omdat elk hoofdstuk begint met een fragment uit een autopsierapport. Steeds wordt er een stukje van de puzzel gegeven en werkt het boek naar een climax toe. Hoewel de spanning na de climax wat inzakt, blijft het boek toch integreren. Met name het beeldend taalgebruik zorgt ervoor dat je in het boek wordt meegezogen.

Laura van der Haar weet in ‘Het Wolfgetal’ een ijzersterkte sfeer neer te zetten, maar laat de lezer wel achter met een iets onbevredigend einde. Al met al een veelbelovend debuut over de destructieve kracht van vriendschap.