Matig deel in monsterserie

Ik ben nog niet zo lang lid van Hebban en aangezien dit boek de meest recente aanvulling is op mijn lijst van gelezen boeken, leek het me interessant om eens te kijken of er van dit boek ook andere lezers waren, en zo ja, wat ze ervan vonden. Tot mijn verbazing blijkt dit boek onder de lezers een gemiddelde beoordeling van maar liefst 4.4 sterren gemiddeld te hebben op basis van meer dan 50 recensies, volgens de normen van deze website ergens tussen “goed” en “uitstekend”.
Los van het feit dat ik persoonlijk een boek met een vijfsterrenwaardering eerder het stempel “meesterwerk” zou geven en “goed” meer vind passen bij drie sterren, heb ik besloten om dit boek volgens de Hebban-normering te recenseren. En, eerlijk is eerlijk, daarbij kom ik niet verder dan twee sterren.

Zoals de recensent hiervoor al meldde is dit het laatste boek uit de serie dat is geschreven door Robert Jordan, aangezien die niet lang na de publicatie overleed aan een hartziekte. Waarschijnlijk voelde hij dat zelf ook al aankomen, want in dit boek maakt hij (eindelijk) een aantal keuzes om verhaallijnen af te ronden. Dat mocht ook wel, na de dramatisch stroperige delen 8 tot en met 10 waarin het aantal interessante gebeurtenissen in ruim 2.000 pagina’s werkelijk op één hand te tellen was. Helaas zijn de belangrijke gebeurtenissen hier grondig verstopt tussen ellenlange beschrijvingen van locaties en personages die er totaal niet doen, waardoor je als lezer al lang en breed in slaap bent gesust als de spannende momenten aanbreken en vervolgens ook weer veel te vlug voorbij zijn. Een voorbeeld is het personage Elayne: er kruipen tientallen pagina’s voorbij waarin haar relatie met meer dan tien verschillende irrelevante bijpersonen uitgebreid wordt besproken, afgewisseld met repetitief aandoende beslommeringen van haar zwangerschap. Dat leidt uiteindelijk tot een climax met een netelige situatie die door de auteur nogal snel en ongeloofwaardig wordt opgelost. Als dat het hoogtepunt is van een boek van 800 pagina’s, dan schort er toch wel iets aan de redactie.

Verder lijkt de schrijver nog wel eens uit het oog te verliezen dat dit het elfde deel is uit de serie en er vermoedelijk maar weinig lezers zijn die de voorgaande delen niet hebben gelezen, waardoor het extra vervelend is als elementen die in de voorgaande boeken uitgelicht werden opnieuw tot in detail uitgelegd worden. Fair enough, Jordan schept een bijzonder intrigerende wereld met (te) veel oog voor detail, maar de lezer zit echt niet te wachten op de honderdste keer dat Nynaeve aan haar vlecht trekt, Lan laat merken dat hij spijkerhard is, Perijn emoties ruikt van een ander personage, Mart de dobbelstenen in zijn hoofd voelt rollen, de betrouwbaarheid van de Aes Sedai in twijfel wordt getrokken door één van de hoofdpersonages, negatief gedaan wordt over mannen die kunnen geleiden terwijl allang duidelijk is dat dit een goede ontwikkeling is en de “humor” van de Aiel niet begrepen wordt. Op internet zwerven er zelfs drankspelletjes rond waarin je een slok moet nemen als één van bovenstaande zaken genoemd worden, dus dan weet je het wel.

Los van alle kritiek is het jammer dat Jordan de serie uiteindelijk niet heeft kunnen afmaken, want hoe je het ook wendt of keert, het überhaupt schrijven van een monsterserie als deze is al een prestatie op zichzelf. Het lezen ervan overigens ook. Het is dat de honger naar onvermijdelijk heftige einde het wint van de frustratie over de trage voortgang, anders had ik de serie allang opzij geschoven. Desalniettemin is het een goede zaak dat er frisse lucht in de serie komt in de vorm van Brandon Sanderson, die de laatste drie delen mag schrijven. Benieuwd of hij de vaart er weer een beetje in kan krijgen.