Fascinerend verhaal mist sterke plot

‘Ik weet waarom Tom een hekel heeft aan de kerk: om dezelfde reden als ik. Niet vanwege het geloof in een of andere god, maar omdat je er met je neus op wordt gedrukt dat het einde nabij is. Je wordt gedwongen te denken aan wat hierna komt.’    

Toby is in het bezit van het actief Defect-gen. Hij is bij zijn ouders weggehaald en zit afgezonderd in een landhuis samen met andere kinderen, de Defecten. Daar wordt hij opgevangen door ijzige verpleegsters, nonchalante leraren en een angstaanjagend hoofd: Moeder. Als kinderen ziek worden verdwijnen ze naar het sanatorium, om nooit meer terug te keren. Teruggaan naar je familie kan niet, het Dodenhuis betekent je einde.    

In het huis worden de kinderen onderverdeeld in slaapzalen. Slaapzaal 4, zaal 7 en 12. Toby is lid van kamer 7. Aangezien hij de oudste is, heeft hij de leiding. Hij voelt zich verantwoordelijk voor de jonge kinderen en zijn slaapzaal, maar toch zondert hij zich graag af. Als de kinderen elke avond slaappillen krijgen, slikt Toby ze niet door. Wanneer iedereen slaapt, loopt Toby door het landhuis heen. Alleen. De nachten zijn van hem alleen. Maar wanneer er een nieuw meisje bij het Dodenhuis aankomt, blijkt dat Toby niet de enige is die ’s nachts wakker is. Samen met het meisje, Clara, gaat hij op onderzoek uit in en om het landhuis. En daaruit bloeit een bijzondere vriendschap op.    

Op het eerste gezicht lijkt Het Dodenhuis van Sarah Pinborough, de schrijfster van 13 minuten, een thriller. Toch is dit niet het geval. Het boek mist hiervoor de spanning, maar het bevat daarnaast een bijzonder verhaal met interessante elementen. Zo laat Pinborough zien wat er met je kan gebeuren als je snel het einde nadert. De kinderen in het Dodenhuis worstelen met de vraag ‘Wat komt hierna?’. Is God er? Ben ik hierna alleen? Wat gebeurt er in het sanatorium? Waarom komt niemand terug? Dit heeft zeker effect op de lezer. De vragen en verhalen van de kinderen, met name Toby, grijpen je vast en laten je daarna niet meer los.    

Maar vergeleken met de ingrijpende verhalen stelt de plot teleur. Diverse elementen zijn erg voorspelbaar, zoals de relatie van Toby en Clara. Daarnaast voelt de schrijfstijl soms eenvoudig aan. Dit is erg jammer, aangezien er een beladen onderwerp, zoals het hiernamaals, besproken worden. Bovendien voegen de flashbacks van Toby, die in het verhaal verwerkt zijn, weinig aan de verhaallijn toe. Er wordt gesproken over een meisje, Julie McKendrick, die Toby leerde kennen voordat hij naar het Dodenhuis werd gebracht. De onwennige relatie die Toby met haar had heeft alleen niets te maken met de relatie die Toby met Clara ontwikkelt.    

Al met al bevat Het Dodenhuis een bijzonder verhaal waarin helaas geen duidelijke plot zit. Daarbij is de schrijfstijl soms kinderlijk, terwijl er moeilijke en zware onderwerpen worden behandeld. Desondanks is Het Dodenhuis een interessant boek dat het lezen waard is als je door de clichés heen kunt kijken.