Mij viel het geluk (en de eer) ten deel, dat ik BLOEDLIJN van Corine Hartman mocht proeflezen. Dit was mijn recensie.

Maak als lezer kennis met Jessy Haider. Zij rookt, drinkt, snuift coke en houdt wel van ruige seks. Met de monogamie neemt ze het niet zo erg nauw.
De moordenaar van haar zoon Nick (de misdadiger Rolf Brezinger) heeft, na zijn veroordeling en recente ontsnapping uit de gevangenis, nu zijn maniakale zinnen gezet op Marc, de ex van Jessy en de vader van Nick. Jessy kan Marc alleen redden door hierover niemand te informeren, dat heeft Brezinger voldoende duidelijk gemaakt. De enige manier voor Jessy om Brezinger (en Marc) op te sporen is haar ziekteverlof te staken en weer terug te keren naar haar werk als rechercheur bij de politie in het zuiden des lands. Daar wordt ze meteen ingezet op de zelfmoord van Kim van Brugge, een meisje van 16 jaar oud. Of was het moord?
Jessy is niet doorsnee, noch in haar levensstijl, noch in haar werk. Niet helemaal onbegrijpelijk; ze heeft niet echt een normale jeugd gehad.
Een vergelijking met Smoky Barrett (van schrijver Cody McFadyen) uit “De stilte van de hel” dringt zich op, alleen is Jessy veel meer een Einzelgänger dan Smoky, die samenwerkt met haar eigen team.
Het verhaal is eigentijds, met rauwe kantjes en houdt je in zijn greep. De spanning blijft altijd aanwezig; het verhaal zakt nergens in. Niets is wat het lijkt. En als je dan op het eind alle puzzelstukjes in elkaar ziet schuiven, wil je lekker achterover leunen en nagenieten. Maar dan krijg je het laatste hoofdstuk voor je kiezen! Dit had ik in ieder geval niet zien aankomen. Ik blijf verbijsterd achter.
Het hele verhaal verdient gewoon de volle vijf sterren, op alle onderdelen, maar alleen al voor het eind/dit laatste hoofdstuk zou ik zo vijf sterren toekennen aan dit boek.