Wolk

In de korte roman 'Wolk' van de Italiaanse schrijver Marco Lodoli (1958) kijkt de 72-jarige gepensioneerde lerares Maria Salviati terug op haar leven.

Als jonge vrouw werd zij stapelverliefd op Augusto, ook Wolk de goochelaar genoemd. ('Hij schoof als een wolk door het leven')
In eerste instantie lijken beiden niet echt bij elkaar te passen. Bij haar denk je aan degelijkheid, carrière, inkomen en bij hem aan vrijheid, fantasie, carpe diem.
Toch trekken deze tegenpolen (zoals vaker) elkaar aan.

Er ontstaan echter later conflicten tussen de zoon Pietro en zijn vader Augusto.
Pietro kan niet tegen onrecht en als hij student in Rome is, wordt hij een fervent aanhanger van het communisme. Hij wordt steeds extremer en schuwt zelfs geweld niet als het om de 'goede' zaak gaat.
De levensopvatting van vader en zoon loopt steeds meer uiteen.
Het motto van de vader (Wolk de goochelaar) is: neem de krankzinnige wereld zoals die is en probeer gelukkig te zijn.
De zoon gelooft in een maakbare wereld. Alles moet wijken voor dit principe. Geen armen meer, maar ook geen rijken, simpel gezegd. Tunnelvisie ligt op de loer.
Waar de vader de conflicten uit de weg gaat - hij vlucht in clownsgedrag, zoekt de zoon die juist op. Overtuigingsdrang.

In een prachtige poëtische stijl vol melancholie weet de schrijver de lezer van het begin tot het einde te boeien. Enkele voorbeelden:
Over de vergeetachtigheid van de moeder. 'Hoeveel schilderijen er al niet van de muren van mijn geest zijn gehaald! Zelfs de spijkers waaraan ze hingen zijn weg, er resten slechts lege vierkanten en rechthoeken die afsteken tegen het vuil der dagen'.
Over een vergelijking van Maria met haar moeder. 'Ik had me meer moeten laten gelden, moeten handelen, reageren, ik had veel meer moeten doen. Misschien ben ik ook tussen twee bladzijden gaan liggen die ik nooit heb begrepen, was ik een soort bladwijzer, hield ik ze uit elkaar én verenigde ik ze, droogde ik dag na dag verder uit'.
Over de levensopvatting van Augusto. 'Augusto maakte langzaam de laatste knoop los, sloeg de zijkanten van het papier terug, en er zat niets in, in het laatste pakje zat niets. Zo is het, lachte Augusto, een heleboel papier, een heleboel lagen hemel en aarde, een heleboel moeite om aan het einde te geraken en aan het einde is er niets, maar wat een hoop leven genereert dat niets, wat een hoop mooie gekleurde dozen!'

Rattini