Jezus, Judas en het Griekse koor.

Een boek fileren met tussencommentaren blijkt, zoals ik ervaar, dat boek over het algemeen geen goed te doen. Je wordt kritisch op details en vergeet de schwung die je aanvankelijk door het verhaal dreef. De drive van een boek is heel zeker een verdienste. Als bij een tweede leesbeurt er wat hiaten blijken, wil dat zeggen dat de schrijver iets te veel heeft weggemoffeld of er hier en daar de kantjes wat afliep. Ik denk dat dit het voornaamste euvel is van Walker.
Er zijn heel wat sterke kanten aan het boek: de non-conformistische sfeer, het hoofdpersonage dat een beladen achtergrond heeft omgewisseld voor een cultureel bewustzijn, de symbolische elementen van een Grieks drama, vele dialogen en, tot slot, de mysterieuze gebeurtenissen die het leven van Walker tot een hel maken.
Dat is heel wat. De fases die je doormaakt bij aanvang van het boek, zijn om de beurt amusant, schokkend en zelfs intrigerend, want er zijn wat details die Conrad ons aanreikt waarover we kunnen nadenken, als amateur-detective. Er zijn koffers, er is een inbraak, de mysterieuze Louisa die hem zowel komt opvrijen als provoceren. Je voelt, hier hangt een drama in de lucht. We voelen mee met Walker als hij op de loop gaat, wetend dat niemand in zijn onschuld zal geloven.
De sfeer in de Sikonos, een biotoop voor mensen met een hoek af, wordt perfect geschetst. Ik vind deze veelheid aan personages, de uitbeelding van een twaalfkoppig koor uit het Griekse theater, inspirerend. Het is een zootje losers, dat op de rand van de samenleving balanceert maar allen nog dat kleine stukje zelfrespect bezitten om zich staande te houden. De ene door kunstzinnige foto’s te maken, een ander door als een drama-queen de aandacht te eisen, of Prinkler Wins, die aan de ingebeelde, omgekeerde Alzheimerziekte leidt, waardoor hij een pratende Wikipedia is geworden. Ik wil zo iemand in mijn stamcafé ! (Kattelbach en Strelitz zijn trouwens twee Oost-Europese toponiemen, voor wie de Winkler Prins niet bij de hand heeft. ;-)
Ik ben zeker dat de uitwerking van dit koor de voornaamste aanleiding was tot het schrijven van dit boek. Patrick Conrad die in zijn stamcafé(‘s) goed heeft rondgekeken en dat wereldje een vooraanstaande rol wilde geven. Het feit dat zij het laatste woord hebben in dit boek, bewijst dit.
Maar goed, er moet ook nog een intrige worden verteld, en daar loopt het enigszins fout. Ik heb niets gelezen waarvan ik dacht, dit klopt niet. Maar de lijdzaamheid van Walker, die de schuldvraag ondergaat, terwijl de politie stilaan het net spant, is niet wat je van een actieheld met een Congoverleden zou verwachten. Het stuk over en bij zijn moeder tekent Walker wel als karakter en ik zou het bij God zelf niet willen meegemaakt hebben, maar het brengt de plot uiteindelijk niet vooruit. Zijn passage bij vader Gentils, die hem als kind zou misbruikt hebben, voegt opnieuw iets toe aan het karakter, maar behalve dat het begijnhofkamertje van de pater hem een toevlucht schenkt, is dit avontuur niet te vatten. Te meer omdat het Walker als mens in een slecht daglicht stelt. Helden nemen niet nodeloos wraak.
De afwikkeling van de plot, met de Griekse huurmoordenaar, die zichzelf superintelligent vindt maar door zijn hinkend been overal wordt herkend, is ontluisterend. Conrad gooit wat Griekse maffia, verraad en wapengeweld op een hoopje en verwacht dat dit werkt. Uiteindelijk moet de zelfdoding van Walker de “bloemmekee” worden, maar het is alleen maar grotesk. Het idee van de 12 apostelen uit de Sikonos, de waard als Judas en de dood als Jezus van Walker is me wel opgevallen als een bijkomende verhaallaag. Maar nogmaals: waar zit de verrassing?
Uiteindelijk is dit geen slecht boek. Het brengt sfeer en drama in een perfect kader. Ik heb alleen de indruk dat Patrick Conrad zich goed heeft geamuseerd met het neerzetten van de typetjes en de karakteropbouw van Walker, maar het thrillergedeelte te snel heeft willen afhaspelen. Er zit in dat deel geen enkel onverwacht element of het zou de zakdraaierij moeten zijn van de Griekse waard van de Sikonos, op zich bijzonder ongeloofwaardig. Die waard werd nu niet bepaald geringeloord om loyaliteit te betonen.
.