Eerbetoon

Een liefdevol eerbetoon aan een moeder.

Niets lieten zij staan,
de erfgenamen; alleen
haar kamerplanten.

Een afscheid, een leven, het eind van een leven, een gestart proces van dementeren, hulp, verhuizen, het uitruimen - in nog geen 60 bladzijden vertelt de auteur met een lach en een traan een compleet verhaal over zijn moeder, hun relatie en het gezin van toen.

Een moment van onmacht, ongeduld, menselijkheid wordt niet nagelaten te vertellen. 'Annie trekt haar jas uit, hangt hem aan de leeggemaakte kapstok en ik til hem er weer van af. 'Doe je jas aan mam, het is veels te koud buiten.' 'Waar gaan we dan heen?' En dan doe ik het onvergefelijke. Het onvergetelijke en onherstelbare: in mijn zenuwen val ik uit.'
En ook herkenbare zinnen die met een glimlach worden gelezen: 'Daar hebben ze óók een schitterende tuin' '..je eigen balkon en je eigen planten. En je eigen televisie.' 'Ik maak haar scheef dichtgeknoopte, mooiste jas los.' 'Laden vol met plastic tassen en keurig in vieren gevouwen cadeaupapier..'
Moeder Annie schreef haiku's, hiervan staan er tussen de tekst waaronder over 'De Oude Sering', deze geeft de oudere die de complete aftakeling gelukkig niet heeft hoeven meemaken, de uiteindelijke rust.
Eenzaam zijn is erg,
maar bij iemand eenzaam zijn
is verschrikkelijk.

En o zo te begrijpen, herkenbaar, hoe graag en met liefde men het doet:
'Zometeen ben ik voorgoed verlost van de eindeloze reeks herstel- en beveiligingswerkzaamheden die ik hier, sinds de dood van mijn vader heb verricht; met zijn gereedschap uit de gangkast.'
Tot slot, typerend van toon voor de haiku's:
De kus op je wang
bevat vaak meer warmte dan
het tweepersoonsbed.