Volwassen worden en keuzes in oorlogstijd

De naïeve jongen Franz uit een klein Oostenrijks dorp komt aan de vooravond van de annexatie door Duitsland op het grote Westbahnhof in Wenen aan. De stad overvalt hem bijna ziekmakend.
'Het is niet het riool dat zo stinkt,' zegt ze. 'Het zijn de tijden. Rotte tijden zijn het namelijk. Rot, wormstekig en bedorven!'

Franz woonde tot zijn 17e bij zijn moeder, een rustig leventje en heeft nooit moeten werken totdat hij op de trein naar Wenen wordt gezet om bij een voormalige vriend en sigarenboer in de leer te gaan. Hij ontmoet de joodse Freud, leert kranten lezen, maakt kennis met de liefde, met het stadsleven en 'de wereld', wordt snel volwassen.

Een naar melancholie neigend verhaal met mooie taal tegen de achtergrond van een veranderend politiek klimaat.
'Het leven is nu eenmaal geen sprookje, vriendje - en op een dag is alles nu eenmaal voorbij!'

Het antisemitisme, ingooien van ruiten en bekladden van winkels, de verboden voor Joden enz., het snel opkomende nazisme, geen persvrijheid, de hakenkruisen in het straatbeeld, het komt allemaal tot uiting in dit verhaal. Eerst lees je nog iets met een glimlach maar allengs wordt het verhaal steeds grimmiger maar ook sterker. Met name het enigszins open einde.

Dit boek over het geliefde Wenen met veel herkenbare beschreven plaatsen heb ik graag gelezen.
Toch blijft een gevoel hangen dat het het verhaal wat meer diepgang had kunnen hebben, voor nu 3,5*, misschien later alsnog de volledige 4*. Ik ben benieuwd naar 'Een heel leven' van Seethaler dat voor een ander leesmoment ligt te wachten.