mijn taal draagt rouwkleding

Wie heeft dat niet, als er 's avonds laat wordt gebeld..... Wie? Als ze mij nodig hebben, bellen ze nog wel een keer.


Alles
Altijd
Nooit
Is
Was
Is geweest
Zal zijn.

'De dag is vandaag grijs, het is rustig hier in de kamer. De dood is iets waar we nu elke dag mee leven. - De schoonheid is uit mijn taal verdwenen. Mijn taal draagt rouwkleding.'

De 25-jarige zoon van de auteur is om het leven gekomen na een bad trip. Een tragedie.
Dit bijzondere boek is een verslag van verlies, een poging tot verwerken en gezien opbouw ervaart de lezer ook een tragedie. Herinneringen, losse woorden, dagboekfragmenten, tomeloos verdriet, gemis, toespraken, gedichten, wanhoop, uitroepen. Alles komt voorbij. De emoties spatten van het papier. Verschil in grootte en soort lettertype dragen daar aan bij. Niet meer schrijven met hoofdletters en punten. Door opgebouwde cursief gedrukte herhalingen neemt de lezer kennis van het gebeurde.

'De ommekeer van het lot is de plotselinge omslag van geluk naar ongeluk.'
De tijd is kapot gegaan, de tijd is niet meer, voor altijd mist er iemand waaraan jij leven hebt gegeven. Wat is tijd? Wat als...? Voorbij. Nooit. Nooit meer.

Vele citaten en aanhalingen, proza waar je een rilling van krijgt, een lange rij noten zijn achterin opgenomen. Het is zeer bijzonder, ontroerend, rauw, gevoelig, mooi, pijnlijk, aangrijpend, met veel poëzie geschreven. Mooi - als je hiervan kunt spreken - is dat taal het begin van verwerking heeft kunnen bewerkstelligen. En toch schieten woorden tekort.
Dit boek werd gloedvol getipt door @roosvanr in een boekenprogramma.

Dit is geen samenvatting, om goed te begrijpen wat dit verslag inhoudt moet je het zelf lezen.

'Altijd eindigt wanneer zij die van je houden, sterven.
Zolang ze leven, wordt er van je gehouden.
Zolang er van je gehouden wordt, besta je.

Citaat achterflap van P.F. Thomése: 'de auteur is in duizend stukjes gevallen'.