Weemoed, glimlach en maatschappij in verhalen

Sinds mijn eerste kennismaking met Van Dis, Een barbaar in China, ergens halverwege de jaren '80 ben ik een grage lezer van zijn boeken.
Deze omslag echter trok mij niet, heb gewoon echt niets met geiten. Een lezing in de buurt laat op zich wachten, de reden om toch het boek maar mee te nemen.

Toen ik deze week met een A4-tje vakantietitels en vier biebpassen een kar boeken liep te vullen, lag dit relatief dunne boekje er ook ineens in.
Gezien het aantal lopende reserveringen moet er gelezen worden wil alles op de passen passen. Een hele administratie voor je kunt inpakken! Lang verhaal kort: deze is met plezier gelezen.

Een boek met vijf (titel)verhalen afgewisseld door korte beschouwingen en onderbrekingen van een Binnenstem. Vooral het eerste verhaal verraste, waar was ik beland, niet in het buitengebied. In ieder verhaal staat een andere persoon centraal in het leven van een schrijver op leeftijd. Met een scherp observatievermogen, een dosis humor en enige zelfspot wordt het leven in een plattelandsgebied aan een rivier beschreven waarbij ook woorden als dwangmatigheid, bepaalde eenzaamheid, actualiteit, schrijnend, levendig, herkenbaarheid, wanhoop, cultuur, terugkijken, de glorie van weleer, herinnering en ontmoeting op van toepassing zijn. Oorspronkelijke bewoners en 'buutendiekers'.

De schrijver benadrukt dat het niet autobiografisch is, ik kon echter Van Dis zo zien rondlopen daar aan het water en rond zijn huis met de Volvo achter het hek.

Tijdens het lezen hoorde ik Van Dis zijn stem voorlezen en noemen 'witten moet je zeggen' tijdens zijn laatste 'Hier is.... Adriaan van Dis'. Nu een keer in het echt. Hoop ik.