Iedereen heeft een uitstraling voor iemand

De omslag van dit boek viel mij al snel op. Sober. In kleur en vormgeving.
Zo is ook de schrijfstijl. De omslag doet denken aan tekenen met een vulpen, je kunt er duidelijk mee schrijven of toch even een vlak volledig blauw kliederen. Het blauwe van de omslag is doorgetrokken in het boek zelf. Dit leest in het begin niet makkelijk, maar is wel origineel.
In een vrij afstandelijke, beschouwende stijl en lijkend op korte verhalen, wordt een groot deel van het leven van de hoofdpersoon beschreven.

Deze hoofdpersoon lijkt niet veel eigenwaarde te hebben, wel een scherp opmerkingsvermogen waardoor het is alsof je precies ziet hoe iets gebeurt of een ruimte eruit ziet. Het leven van de hoofdpersoon zelf komt na de ingrijpende gebeurtenis in haar jeugd en wat omzwervingen op de rit met opmerkelijke en mooie momenten. Ofschoon blijkt dat zij voor het overlijden van haar moeder ook al zoekende was hoe ze haar leven zou inrichten.

Het lukte niet goed om gelijk door te lezen, het was wat vlak. En toch was er íets dat mij deed doorlezen. Als naar mijn idee het einde van dit debuut het begin was geweest, had ik het boek veel sneller uitgelezen.

Het doorlezen bracht wel dit mooie fragment: Ach, zei mijn vader, het is niet erg om aan iemand vast te zitten, maar je moet wel blijven functioneren.' ..... 'Vrijheid is helemaal niet zo geweldig, hoor. Uiteindelijk betekent het gewoon dat je in je eentje thuiszit.'
Het blijkt dat dit verhaal toch meer heeft om over na te denken dan ik eerst dacht. Direct een stukje hierover schrijven lukte niet, moest het even laten landen. Een volgend boek van Jente Posthuma zal ik daarom wel met belangstelling gaan lezen, maar hoop op dan wat meer mooie, vloeiende zinnen

Dit boek heb toegestuurd gekregen van uitgeverij Atlas-Contact waarvoor dank.