prachtig tijdsbeeld van jeugdjaren en ouderen van nu

Met dit boek heeft de auteur een prachtig tijdsbeeld neergezet van haar jeugdjaren en de ouderen van nu in de streek Walcheren en gedeeltelijk in Noord-Beveland met een uitstapje naar Yerseke.
Dit boek is geschreven naar aanleiding van een vraag van de SRVZ, een zorgorganisatie. De gestelde vraag: ‘Wat maakt het leven de moeite waard, ook al zit je in een verpleeghuis, een plek waar je liever niet zou zijn?’, wordt indirect beantwoord. Visser woont al jaren niet meer in de provincie en schetst een voor velen herkenbaar beeld: ‘Het gaf mij altijd een bijzonder gevoel in Amsterdam op de trein naar Vlissingen te stappen: terug naar vroeger. Leiden, Rotterdam, Dordrecht, we reden Bergen op Zoom al uit. Nu moest ik goed opletten om het moment niet te missen waarop de trein van de zandgrond afdaalde naar de Zeeuwse klei.’

Het boek begint en eindigt liefdevol met een gesprek met haar eigen moeder ook wonend in een verpleeghuis. Daarna worden in verschillende hoofdstukken de ervaringen, observaties en gesprekken gedeeld uit de verschillende verpleeghuizen waar de auteur mocht logeren. De hoofdstukken worden onderbroken door werkelijk goed bijpassend beeldmateriaal en de illustraties-zonder-opsmuk van Fleur van der Weel leiden een nieuw hoofdstuk passend in. De mooie recente foto’s zijn gemaakt door Mischa Keijser.

De huizen waar Visser te gast was, staan in een paar streken van Zeeland. De verhalen van de ouderen, de verzorging, het dagelijks leven van kleinschalig wonen kunnen echter in iedere provincie worden verteld. In ieder geval zouden moeten kunnen worden verteld. De respectvolle bejegening en het bekend zijn met het verleden van de ouderen valt direct op: ‘Als ik later oud word hoop ik dat er ook iemand is die lief is voor mij.’ En om een algemeen vooroordeel weg te nemen: in sómmige plaatsen was een strenge kerk net zoals in andere delen van Nederland.
Voor wie denkt dat dit alleen over Zeeuwen gaat, het gaat ook over bijv. Rotterdammers die in deze provincie oud worden en hun verhalen uit de stad meebrengen. Persoonlijke herinneringen van toen en ervaringen van nu zijn zeer beeldend beschreven. Of je zelf even over het fietspad van Domburg naar Westkappel rijdt naar Dishoek en waar je over heel Walcheren de Lange Jan erbovenuit ziet steken. Door kleurgebruik aan de onderkant van de pagina’s is het onderscheid van zowel verpleeghuis als persoonlijke verhalen goed te maken.

Na het lezen blijft een vraag hangen, waarom is de titel niet ‘Buitengewoon’ of ‘Zo was het gewoon’? Typisch Zeeuwse uitspraken voor alle ‘eilanden’. ‘Zeeuws geluk’ impliceert dat het boek over heel Zeeland gaat met al haar diversiteit. De keuze voor de omslagfoto heeft mij even beziggehouden, die had ook kunnen zijn de prachtige foto’s van het zicht op het Markiezaat Veere of een rij populieren met bloemkoollucht en een typerende zwarte schuur met witte kozijnen, welke dienen om in het donker de deur te kunnen vinden.

Dit met interesse en graag gelezen boek is zeer mooi en zorgvuldig vormgegeven. Er valt veel meer te vertellen. Verhalen vermengd met historische feiten (bijv. Vebenabos, Veerse Gatdam) en af en toe een woord in dialect (joeken, strandkotje), dat per streek verschillend wordt uitgesproken of Vlaamse overeenkomsten heeft. De verhalen van de ouderen zijn integer en met aandacht opgetekend in een fijne schrijfstijl. Het zijn de verhalen van de vele ouderen van nu die onze zorg verdienen. Het antwoord op de vraag is mijns inziens: de liefdevolle en respectvolle benadering van ons, de mensen die deze ouderen hun welverdiende oude dag een zonnestraal kúnnen geven.
Een respectvol, vlot lezend boek over de ouderen van nu, ook voor buiten deze provincie en allen die ooit uit hun geboortestreek naar een grotere stad zijn verhuisd.