Leven is een kunst

Leopoldus Maximilianus Felix Timmermans (1886-1947) was een Belgische schrijver, dichter, kunstenaar, tekenaar (en veel meer dan dat) die zijn 'artiestennaam' dankte aan zijn dooppeter, vriend van zijn zus Valeria, zijn doopmeter.
Hij werd geboren als dertiende kind in een gezin van uiteindelijk veertien. Zijn vader was een handelaar (reizende koopman) in kant en zijn moeder de dochter van een smid.
De heer Timmermans was een autodidact en volgde tot z'n vijftiende basisschool en ging nadien avond en zondagslessen volgen in de tekenacademie te Antwerpen.
Hij kreeg ooit op vroege leeftijd de laatste sacramenten toegediend na het krijgen van tyfus. Zijn leven leest als een roman eigenlijk.

Het verhaal: Het is het verhaal over een prachtig mens die we met z'n allen kunnen en zouden moeten zijn. Een kind van z'n tijd zoals de tijd z'n kind was. De onbezorgde vrijheid blijheid van de natuur, geest, ziel, dier en mens spreidt zich tentoon op iedere pagina als een schilderij met vele koleuren. Pallieter spat er vanaf als een ongecontroleerde kwast vol levensvreugd en onbezorgdheid, dansend in het kader des levens. Alles omarmend wat hij liefheeft en dat is de wereld met alles erop, in en rond. De heer Timmermans brengt hier een hoofdpersonage tot leven zoals weinigen het doen in een schrijfstijl die heel eigen is, doorspekt met dialect, één met zijn streek en omgeving die hij beschrijft. Leuke, levensechte maar toch wat naïeve personages passeren de revue. Meermaals lachte ik luidop, maakte het mij blij en levenslustig. Maar toch bleef ik in het geheel op mijn honger zitten en schoot het tekort qua verhaal. De zon, natuur, de wereld rond Pallieter en hoe hij die ervaart kwamen bij mij soms te herhalend over. Al is het net zo een verhaal die geen verhaal beoogd maar een setting en sfeer creëert en bij deze extra gekruid word door een wervelend hoofdpersonage. Net daarom is dit een klassieker en las ik het meer dan graag.

Waarom ik het las: Ooit, op de basisschool, was deze een verplichting om te lezen. Al was ik er in beginnen lezen, het buiten leven en spelen was me dierbaarder in die tijd en ben er vele boeken nadien nooit meer aan begonnen. Nu dus wel omdat ik meer en meer door de 'Vlaamsche schrijvers' van toen wordt aangetrokken en Pallieter niet mag ontbreken uiteraard.

Pluspunten: Het hoofdpersonage doordrenkt zijn hele zijn en doen doorheen het gehele boek. Zijn wereld, tijd, leven en hoe het beschreven staat in een sappig dialect der letteren maakt het levendiger en humoristischer dan ik verwachtte.

Minpunten: Net de bijna kinderlijke onbevangenheid van het geheel liet me wat op mijn honger zitten. Samen met de wat repetitieve omschrijvingen was het toch een minpunt voor mij.

Opmerking: De vertaling. Hier vraag ik mij het omgekeerde af. Hoe vertaal je dat sappige dialect van, toentertijd, één van Vlaanderens meest vertaalde auteur?