Beter goed gejat dan slecht bedacht.

Dat moet James Rollins gedacht hebben toen hij Steen der wijzen schreef. De overeenkomsten met Het Bernini mysterie van Dan Brown zijn namelijk overduidelijk: een Amerikaans held, Grayson Pierce en een aantrekkelijke Italiaanse heldin, Rachel Verona, bij Brown zijn dat de Amerikaan Robert Langdon en Italiaanse Vittoria Vettra, gaan achter een geheime genootschap aan (Societas Draconis vs. Illuminatie). In beide boeken komt een buitengewone natuurkundige kracht voor; bij Rollins zijn dat supergeleiders bij Brown antimaterie. Verder staat in beide boeken de symboliek centraal en is er de race tegen de klok met raadsels in verzegelde crypten, gevaarlijke catacomben en beroemde kathedralen. Tenslotte beweren beide schrijvers dat hun boeken doorweven zijn met feiten.

Op zich was Steen der wijzen een spannend boek en las het vrij makkelijk weg maar na de zoveelste miraculeuze ontsnapping uit de talrijke uitzichtloze, hopeloze en onmogelijke situaties en het kraken van de zoveelste oeroude code binnen een oogwenk, had ik het op een gegeven moment wel gehad. Het werd mij allemaal te ongeloofwaardig. Het feit dat Gray in de aanloop van het verhaal een aantal ribben kneust en zelfs een breekt, wat hem totaal niet schijnt te deren totdat hij een beetje moet bukken in een tunnel en hij zich plots een bejaarde voelt, maakt het zelfs een beetje lachwekkend.