ingenieus doolhof

“Ted McKay staat op het punt een einde aan zijn leven te maken, als de deurbel gaat. En blijft gaan. Hij wil alsnog de trekker overhalen, maar ziet dan een briefje op zijn bureau liggen. Het handschrift herkent hij als het zijne, maar hij kan zich niet herinneren ooit zoiets geschreven te hebben. Doe open. Dit is je laatste uitweg.”

De achterflap van de enige in het Nederlands vertaalde psychologische thriller van de Zuid-Amerikaanse schrijver Federico Axat haalde me helemaal binnen. De vergelijking van het verhaal met films als Shutter Island, Inception en Memento is treffend.

De eerste twee delen van het boek zijn even vaag en verwarrend als de vermelde films. Als de buidelrat ten tonele komt, begin je te twijfelen of je over een droomwereld of over Teds realiteit aan het lezen bent. Het wordt een doolhof door heden en verleden, op het randje van de waanzin.

Meer over de inhoud vertellen, zou teveel verrassing weggeven. Het is even volhouden, maar uiteindelijk blijkt het een ingenieus opgezette opbouw waarin elk detail betekenis heeft.