Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Leest als een speer en smaakt naar meer

‘Niemand kan slechter tegen verandering dan Auric’. Zo luidt de laatste zin van ‘De Klauw’, het eerste deel van de trilogie Magycker van Adrian Stone. En dat is opvallend omdat nu juist Auric, twaalf jaar jong en bovendien autistisch, door zijn gedrag en zijn talenten voortdurend voor veranderingen zorgt. Deze tegenstelling zorgt voor een opeenvolging van gebeurtenissen die de lezer in vliegensvlugge vaart door deze fantasyroman leidt.

Auric leeft met zijn zus in Oftenooi, een stadje op het eiland Semaris. Wanneer de Magyckers met behulp van zeer kostbare magie de afgesloten kloof en enige toegang naar de stad vrij maken van neergestorte rotsblokken, weet hij zich danig in de nesten te werken. De Magyckers die maar één spreuk tegelijk ter beschikking hebben en wiens geheugen bovendien gewist wordt na het uitspreken ervan, bemerken tot hun schrik dat Auric hun spreuken op gehoor herhaalt. Dat is nooit eerder voorgekomen. Zowel de Magyckers, als de machthebbers van Semaris zien hierin een groot gevaar en willen koste wat kost de dader opsporen. Ondertussen laten andere partijen voor eigen gewin hun oog op Auric vallen. Een heuse klopjacht volgt.

De schrijfstijl is vrij direct, met niet meer uitweidingen en omschrijvingen dan noodzakelijk voor het verhaal. Zo is de vlucht uit Oftenooi vrij kort omschreven. Plotsklaps sta je in een burcht en voilà daar duiken de Magyckers alweer op. En even later sta je weer in een drakenslachterij. Geen idee hoe je er zo snel gekomen bent. Je springt als het ware vrij onverwachts van de ene scène naar de andere. Het gevoel van abruptheid wordt nog eens versterkt door de plotselinge en onverwachte reacties van de sociaal onaangepaste Auric. Deze leiden regelmatig tot een plotwending of dramatische actie. De ontmoeting met de wachter die Auric’s huisdier wil doden heeft bijvoorbeeld de openbaring van diens magische talent als gevolg. De onverhoedse wendingen geven het verhaal aan de ene kant een hoog tempo, aan de andere kant krijg je het gevoel alsof je iets gemist hebt. Dat is jammer. Gelukkig vertelt de schrijver het verhaal vanuit de ogen van verschillende personages waardoor je een uitgebreider beeld krijgt van de personen en van de dingen die ze mee maken. Hierdoor blijft het verhaal boeien, krijg je begrip voor de hoofdpersonen en dat dempt weer het gevoel van abruptheid.

Stone schetst een draakonterend beeld. Draken zijn in de meeste fantasyromans trotse en koninklijke dieren maar hier zijn ze ontdaan van hun pracht. Ze zijn net als kippen gekortwiekt en fungeren als trekdieren of dienen voor de slacht. Eigenbelang speelt een grote rol in deze wereld. Naast het misbruik van de draken is er sprake van uitbuiting van de armen door de rijken, en van Magyckers die hun monopolie op magie gebruiken om economische en politieke macht te verwerven. Zelfs Auric handelt uit puur eigenbelang. Echter door zijn autisme kàn hij ook alleen maar aan zichzelf denken en overziet hij de gevolgen voor anderen niet. Hij roept daarmee reacties van frustratie en schrik op. Maar niet dezelfde afschuw die bijvoorbeeld het opzettelijke drakenmisbruik oproept.

Kortom, ‘De Klauw’ is een leuke makkelijk te lezen fantasyroman met interessante maatschappelijke achtergrondthema’s, die leest als een speer en smaakt naar meer.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Saskia Jacobs-Labree