Lezersrecensie
Hoe zou jij reageren wanneer jouw ex-man er van de één op de andere dag met de kinderen vandoor gaat?
Dit is een vraag waarop ‘Zeg maar dag tegen Mammie (Stil bedrog)’ een mogelijk antwoord schetst. Deze literaire thriller geschreven door de Canadese Joy Fielding, neemt je mee in een meeslepend verhaal over onder andere (on)vertrouwen en (on)macht.
Joy Fielding is een schrijfster en actrice geboren op 18 maart 1945 in Toronto, Canada. Ze is onder meer ook bekend geworden door werken als See Jane Run (1995), Tell Me No Secrets (1997) en The Other Woman (2008). In 1981 schreef ze haar vierde boek Zeg maar dag tegen Mammie, waarover deze recensie verder nog zal gaan.
Donna Edmunds is een vrouw zoals er zovelen zijn, onopvallend en zoekend naar de eeuwige liefde. Deze setting wordt doorbroken wanneer ze zichzelf naar een feestje begeeft. Daar ontmoet ze een man, Victor Cressy, die ervoor zal zorgen dat alles verandert. Zijn naam, postuur en glimlach achtervolgen haar in alles wat ze doet.
Een dag later staat hij daar dan plots, op haar kantoor met de vraag of ze met hem wilt gaan lunchen. Haar hart bonkt intenser dan anders en er is geen seconde twijfel in haar hoofd over het antwoord.
Enkele maanden later volgt hun huwelijk. Hoewel het die dag de mooiste dag van haar leven leek, is hij toch niet die eeuwige liefde waarnaar zij op zoek was. Ze scheiden, met een strijd over de toewijzing van hun kinderen als gevolg. Zij krijgt de kinderen toegewezen en alles verloopt nadien veel beter dan verwacht. Ze vinden beiden terug harmonie en evenwicht in hun leven, tot blijkt dat ook dit weer schijn is. Hij heeft de kinderen normaal gezien in de weekends, tot hij plots besluit ze voor altijd mee te nemen. Hij is spoorloos en laat slechts telefonisch soms iets van zich horen, dit dan wel met behulp van sadistische en sarcastische ondertonen. Donna is wanhopig, ze wil gewoon haar lieve kinderen terugzien, weten dat ze niets tekort komen. Ze zal er alles aan doen om hen terug te krijgen, dat weet hij.
Het boek bestaat uit twee delen, namelijk het verleden en het heden. In het eerste deel worden vooral het huwelijk van Victor en Donna beschreven en de manier waarop hun ruzies oneindig vaak hun oorsprong vinden, ook de scheiding en de rechtszaken worden in dit gedeelte besproken. In het tweede deel worden de spoorloze verdwijning, de sadistische denkwijze van Victor en de evolutie van radeloze Donna besproken.
Soms is het boek wel moeilijk te begrijpen, aangezien er voortdurend wordt teruggesprongen naar gebeurtenissen in het verleden, waarvan je als lezer niet op de hoogte bent.
Het verhaal wordt verteld vanuit de personale verteller. Het is geschreven in de derde persoon, maar er is geen compleet overzicht zoals dat wel is bij het auctoriale perspectief.
Zoals Joy Fielding zelf over haar boeken zegt:” Each one tells a different story, and each story meant something to me or I wouldn't have felt the need to share it.” Vrij vertaald wordt dit: “Ieder (boek) vertelt een ander verhaal en ieder verhaal betekende iets voor mij, anders had ik de nood niet gevoeld het te delen.” Fielding schrijft dus om iets dat ze wilt delen, te delen. Ze wil geen kritiek geven, taboes doorbreken of choqueren. Ze wil zij die geïnteresseerd zijn, laten lezen wat er in haar omgaat en waarover zij nadenkt.
Het boek kan gelezen worden door zowat alle leeftijden. Er staan weinig (of zelfs geen) choquerende zaken in, het is vlot geschreven en er werd gebruik gemaakt van een simpele woordkeuze.
Hoewel het boek de benaming ‘literaire thriller’ krijgt, is er bijzonder weinig spanning terug te vinden. Je voelt als lezer bijna alles aankomen, wat ervoor zorgt dat de spanning minimaal blijft. Bepaalde hoofdstukken zouden beschreven kunnen worden in letterlijk één zin, wat het soms toch wel langdradig en oninteressant maakt. Ik, als niet-boekenwurm, zou het boek niet snel aanraden, maar ik kan wel begrijpen dat er mensen zijn die het een goed boek vinden. Ik verkies eerder minder details en meer gebeurtenissen.
Bibliografie:
Joy Fielding. (3 April 2016). Geraadpleegd op 23 oktober 2016, via https://en.wikipedia.org/wiki/Joy_Fielding
Joy Fielding, (2015). Biography Geraadpleegd op 23 oktober 2016, via http://www.joyfielding.com/biography
Joy Fielding is een schrijfster en actrice geboren op 18 maart 1945 in Toronto, Canada. Ze is onder meer ook bekend geworden door werken als See Jane Run (1995), Tell Me No Secrets (1997) en The Other Woman (2008). In 1981 schreef ze haar vierde boek Zeg maar dag tegen Mammie, waarover deze recensie verder nog zal gaan.
Donna Edmunds is een vrouw zoals er zovelen zijn, onopvallend en zoekend naar de eeuwige liefde. Deze setting wordt doorbroken wanneer ze zichzelf naar een feestje begeeft. Daar ontmoet ze een man, Victor Cressy, die ervoor zal zorgen dat alles verandert. Zijn naam, postuur en glimlach achtervolgen haar in alles wat ze doet.
Een dag later staat hij daar dan plots, op haar kantoor met de vraag of ze met hem wilt gaan lunchen. Haar hart bonkt intenser dan anders en er is geen seconde twijfel in haar hoofd over het antwoord.
Enkele maanden later volgt hun huwelijk. Hoewel het die dag de mooiste dag van haar leven leek, is hij toch niet die eeuwige liefde waarnaar zij op zoek was. Ze scheiden, met een strijd over de toewijzing van hun kinderen als gevolg. Zij krijgt de kinderen toegewezen en alles verloopt nadien veel beter dan verwacht. Ze vinden beiden terug harmonie en evenwicht in hun leven, tot blijkt dat ook dit weer schijn is. Hij heeft de kinderen normaal gezien in de weekends, tot hij plots besluit ze voor altijd mee te nemen. Hij is spoorloos en laat slechts telefonisch soms iets van zich horen, dit dan wel met behulp van sadistische en sarcastische ondertonen. Donna is wanhopig, ze wil gewoon haar lieve kinderen terugzien, weten dat ze niets tekort komen. Ze zal er alles aan doen om hen terug te krijgen, dat weet hij.
Het boek bestaat uit twee delen, namelijk het verleden en het heden. In het eerste deel worden vooral het huwelijk van Victor en Donna beschreven en de manier waarop hun ruzies oneindig vaak hun oorsprong vinden, ook de scheiding en de rechtszaken worden in dit gedeelte besproken. In het tweede deel worden de spoorloze verdwijning, de sadistische denkwijze van Victor en de evolutie van radeloze Donna besproken.
Soms is het boek wel moeilijk te begrijpen, aangezien er voortdurend wordt teruggesprongen naar gebeurtenissen in het verleden, waarvan je als lezer niet op de hoogte bent.
Het verhaal wordt verteld vanuit de personale verteller. Het is geschreven in de derde persoon, maar er is geen compleet overzicht zoals dat wel is bij het auctoriale perspectief.
Zoals Joy Fielding zelf over haar boeken zegt:” Each one tells a different story, and each story meant something to me or I wouldn't have felt the need to share it.” Vrij vertaald wordt dit: “Ieder (boek) vertelt een ander verhaal en ieder verhaal betekende iets voor mij, anders had ik de nood niet gevoeld het te delen.” Fielding schrijft dus om iets dat ze wilt delen, te delen. Ze wil geen kritiek geven, taboes doorbreken of choqueren. Ze wil zij die geïnteresseerd zijn, laten lezen wat er in haar omgaat en waarover zij nadenkt.
Het boek kan gelezen worden door zowat alle leeftijden. Er staan weinig (of zelfs geen) choquerende zaken in, het is vlot geschreven en er werd gebruik gemaakt van een simpele woordkeuze.
Hoewel het boek de benaming ‘literaire thriller’ krijgt, is er bijzonder weinig spanning terug te vinden. Je voelt als lezer bijna alles aankomen, wat ervoor zorgt dat de spanning minimaal blijft. Bepaalde hoofdstukken zouden beschreven kunnen worden in letterlijk één zin, wat het soms toch wel langdradig en oninteressant maakt. Ik, als niet-boekenwurm, zou het boek niet snel aanraden, maar ik kan wel begrijpen dat er mensen zijn die het een goed boek vinden. Ik verkies eerder minder details en meer gebeurtenissen.
Bibliografie:
Joy Fielding. (3 April 2016). Geraadpleegd op 23 oktober 2016, via https://en.wikipedia.org/wiki/Joy_Fielding
Joy Fielding, (2015). Biography Geraadpleegd op 23 oktober 2016, via http://www.joyfielding.com/biography
2
Reageer op deze recensie
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
