Een ballonnetje dat danst in de wind

In 2000 werkt Femke Graas als secretaresse bij het advocatenkantoor van Eberhard van der Laan. Ze krijgen een relatie. Vijf jaar later verbindt Job Cohen hen in de echt. In 2011 betreedt het stel in gezelschap van inmiddels drie kinderen de woning die bij de ambt van burgemeester van Amsterdam hoort. Op 5 oktober 2017 wordt Femke van der Laan weduwe. Stad vol ballonnen is een bundeling van columns die zij het jaar volgend op de dood van haar echtgenoot Eberhard schreef. De columns, die wekelijks in Het Parool verschijnen, getuigen van een leven van een gezin in de rouw. Ze geeft woorden aan de emoties van achterblijvers na het overlijden van een echtgenoot en een vader.

Met haar woorden schetst Van der Laan een beeld hoe het jonge gezin omgaat met het verdriet. Tegen de achtergrond van de stad waar haar man burgemeester was, probeert ze zo goed en kwaad als het kan het leven opnieuw inhoud te geven. Dat gebeurt met vallen en opstaan. Het verleden is overal.

“Ook als ik niet kijk, weet ik waar ik ben. In welke buurt. In welke straat. Ik weet precies waar ik ben. Ik weet precies waar de herinneringen wonen. Ze wonen door de hele stad”.

Op geen enkele bladzijde wordt het verdriet hysterisch. Juist deze controle in het beschrijven van de emoties, maakt het gevoel van gemis duidelijk. De pijn van een weduwe die opeens een rol minder speelt in het leven, niet langer is zij de echtgenote van, de pijn van een kind dat de rol van haar vader als tostibakker overneemt, juist de verwoording van die dagelijkse zaken, raken de lezer met kracht. Door met woorden te laten voelen dat het gemis in alle momenten van de dag zit en zich op elk moment kan openbaren brengt Femke van der Laan haar gevoel en dat van haar kinderen rechtstreeks over.

Ondanks de lengte geven de columns een compleet beeld. De titels dekken de lading van de schrijfsels. Sommige zorgen bij het lezen al voor een brok in de keel voor de emoties die ongetwijfeld losgemaakt worden in de woorden die volgen. Stad vol ballonnen is een prachtig boek vol schrijnende en mooie herinneringen. Niet alleen van de auteur aan haar echtgenoot, maar van iedereen die een geliefde moet missen. En aan dat constant aanwezige gevoel van dat gemis.

“Niets maakt zo aanwezig als de dood. Over mensen die leven denk je niet zo veel na. Die zijn er. Ergens. Die zie je straks. Of morgen. Of misschien over een jaar pas weer. Maar die zitten niet met een touwtje aan je pols. Die kun je gerust even vergeten.”