Scharlaken eb

De titel van het boek doet vermoeden dat er rijkelijk bloed gaat vloeien in dit derde deel van De Brug der Getijden, een fantasyreeks van auteur David Hair. Na de eerste twee delen waarin enkele incidentele moorden de hoogtepunten waren voor de meer bloeddorstige lezers, lijkt de oorlog in Urte nu in volle hevigheid uit te barsten. De openingszetten zijn gedaan en de verschillende partijen hebben reden genoeg om elkaar met zwaard, pijl en gnosis te lijf te gaan. De Kruistocht is begonnen ...

De Kruistocht lijkt goed te gaan voor de Rondianen, zij zijn vastbesloten meer buit te plunderen dan bij de vorige Kruistocht. De Antiopianen echter zijn niet van plan zich deze keer weer zo makkelijk naar de slachtbank te laten leiden. Om te voorkomen dat ze weer het onderspit moeten delven, proberen ze in de Urtse wapenwedloop ook het sterkste wapen dat er is te bemachtigen, namelijk de magie. Naast de Rondianen en de Antiopianen mengt er zich gedurende dit derde boek ook nog een derde partij in de strijd, die in ieder geval over magie beschikt.

De gesjeesde magiestudent, geharde huurling en het eenvoudige marktmeisje die in het eerste boek tot de conclusie zouden komen dat het lot van beide naties van hun keuzes zou afhangen, zijn inmiddels vervangen. Het zijn nu een mislukte magiër, een zigeunerdochter en het eenvoudige marktmeisje die gezworen hebben de oorlogen voorgoed te beëindigen. Het geeft wel aan dat de hoofdpersonen in de serie en hun doelen wat diffuus zijn. In het boek spelen ook nog enkele andere personages een flinke rol, en dat zijn ook zeker interessante karakters. Daarnaast is positief dat de hoofdpersonen een persoonlijke ontwikkeling doormaken die hun uiteindelijke rol geloofwaardiger gaat maken.

De scharlaken vloed opent met 'wat vooraf ging'. Dat is zeer prettig. De eerste twee boeken worden kort samengevat en als lezer ben je weer helemaal op de hoogte van de verwikkelingen in het verhaal. Na deze samenvatting volgt, net als in eerdere boeken, een ijzersterke proloog. Hierin wordt subtiel maar wel duidelijk en vanuit het perspectief van een ander persoon teruggegrepen op gebeurtenissen uit het eerste boek van de serie. Daar komt bij dat deze proloog verhaalt over Gurvon Gyle, de intrigant die door de Mater-Imperia betaald wordt om onrust te zaaien in Antiopia. De hoofdstukken waarin deze aartsschurk de hoofdrol speelt, behoren zonder twijfel tot de besten van het boek. Zijn intriges zijn briljant en hij lijkt overal mee weg te komen.

Ook de inleidingen van de hoofdstukken die vaak verhalen over de geschiedenis van Urte en waarin verschillende oude geschriften worden geciteerd zijn leuk. Ze hebben een directe verbinding met het hoofdstuk dat ze inleiden en het geeft het boek een extra dimensie. Daarnaast zijn ook in het derde deel weer enkele onverwachte wendingen in het verhaal en dat maakt het verhaal spannend. Ook de veranderende relaties tussen personages worden beschreven waarbij de overtuigingskracht bij de diverse ontwikkelingen wel verschilt. David Hairs vlotte schrijfstijl is ook in dit derde deel te herkennen en de gevechtsscènes zitten wederom goed in elkaar.

Wat jammer is zijn de onthutsend zwakke beeldspraken die bij tijd en wijle in het boek te vinden zijn. Enkele voorbeelden hiervan zijn “winterkou op een zomerdag”, “hij wist dat zijn glimlach een meisje nat kon maken”, “een jongeman van 20 jaar die zijn babyvet verliest” en als absoluut dieptepunt het omschrijven van een donkere gang als “de baarmoeder van de duisternis”. Gezien de rest van het boek, moet Hair dat echt beter kunnen. Daarnaast wordt zeer vaak iemands volk benoemd in De scharlaken vloed. Dat is storend en leidt af van het verhaal. Hair heeft een uitgebreide wereld gecreëerd en veel facetten van deze wereld beschreven in de appendices. Subtieler dan het expliciet benoemen van iemands volk zou het verwijzen naar bepaalde kenmerken en tradities van de in Urte aanwezige volken. Dit zou de diepgang van zijn verhalenreeks en het plezier in het lezen van zijn werk verder vergroten.

Concluderend is De scharlaken vloed een goed vervolg op de eerste twee delen van de serie De Brug der Getijden. Het verhaal leest vlot en prettig en het boeit door de onverwachte wendingen en ontwikkelingen van en rondom de hoofdpersonen. De kanttekeningen zijn vooral op het gebied van de schrijfstijl, maar doen niet af aan het feit dat je als lezer het boek snel weer pakt omdat je wilt weten hoe het verhaal verder gaat. Het maakt nieuwsgierig naar het laatste deel van De Brug der Getijden. Doet Hair wat hij op de cover van het boek belooft en laat hij zijn mislukte magiër, een zigeunerdochter en het eenvoudige marktmeisje wereldvrede bereiken? Of durft hij toch van het gebaande pad te treden en te kiezen voor een gewelddadiger eind waarbij misschien wel Gurvon Gyle voor zijn schurkenstreken wordt beloond met een flinke portie werelddominantie? Persoonlijk hoop ik op het laatste, want met een onverwacht, spetterend robuust einde van zijn serie beloont Hair zichzelf voor zijn uitgewerkte wereld en vlot geschreven verhaal.