Sublieme trilogie met een wrange nasmaak

Na de eerste twee delen Vaelin Al Sorna en De Torenheer is eindelijk het langverwachte derde deel De Vuurkoningin verschenen. Het is het laatste deel van de trilogie In de schaduw van de raaf. Anthony Ryan had na vele afwijzingen in eigen beheer het eerste deel als e-boek uitgebracht. Onverwachts werd dit een enorm succesvol debuut , waarna hij alsnog de trilogie bij een uitgever kon onderbrengen. Wordt De Vuurkoningin het kroonstuk op zijn werk?

Het laatste deel pakt het verhaal op waar het tweede deel is geëindigd. Koningin Lyrna stelt alles op alles om haar eigen hoofdstad weer terug in handen te krijgen. Nadat ze de Volariaanse indringers heeft uitgeroeid, is haar honger naar oorlog niet meer te stillen. Ze wil de oversteek maken naar het Volariaanse rijk, alles plat branden en haar eigen Verbonden Rijk vergroten. Intussen gaat Vaelin Al Sorna noordwaarts in opdracht van de koningin om de oude, onsterfelijke man te vinden. Alleen als ze deze man kunnen vinden, dan kunnen ze de oorlog winnen van de Bondgenoot. Zowel Lyrna als Vaelin slaan hun handen ineen met de mensen van de Zevende Orde, de tot nu toe altijd gevreesde begiftigden met angstaanjagende krachten.

De Vuurkoningin ligt geheel in lijn met de voorgaande twee delen, wederom is het een geslaagd boek in een sublieme fantasyreeks. In de schaduw van de raaf is uniek in zijn soort en kan het meest vergeleken worden met de welbekende reeks Het lied van ijs en vuur. Toch zijn er dit keer wat storende factoren die in de vorige twee delen minder relevant waren.

Elk boek is opgebouwd uit een aantal delen, waarvan standaard gestart wordt met een verslag van schrijver Vernier. In de voorgaande delen voegde dit gedeelte iets toe aan het verhaal, maar nu leidt het af. Het voelt alsof je verplicht de reclame moet kijken tijdens een enorm spannende film. Daarnaast is er een overdaad aan vijanden met gelijkende namen, onder andere Kuritai, Varitai en Arisai. Dit is dermate verwarrend, dat je op den duur niet meer weet hoe je de vijanden in je hoofd moet inschalen. De laatste storende factor is het feit dat het boek maar liefst 782 pagina’s nodig heeft om het verhaal te vertellen. Met enkele honderden pagina’s was het verhaal zeker niet minder geweest.

Los van deze minpunten, moet gezegd worden dat De Vuurkoningin wederom een ijzersterke fantasy is. Je voelt dat het verhaal langzaam opbouwt naar een groots spektakel. De lange hoofdstukken worden naarmate het einde nadert korter, waardoor je voelt dat de climax nadert. Gelukkig stelt dit spektakel niet teleur en het was de lange zit zeker waard.

Ondanks dat In de schaduw van de raaf een geweldige trilogie is, blijf je met een wrange nasmaak achter. Het verhaal bevat verscheidene mindere kanten, maar de versnelling aan het einde maakt veel goed. De Vuurkoningin kan het beste samengevat worden als een verhaal waarbij de reis belangrijker is dan de eindbestemming. Probeer vooral te genieten van deze geweldige reis.