Een betere toekomst voor Spanje

Het jaar is 1936 en we bevinden ons in Madrid. Het is een periode van politieke instabiliteit in Spanje door de opkomst van de toen nog onbekende legerofficier Francisco Franco. Wat volgt is een periode waardoor vele Spaanse gezinnen uit elkaar gerukt werden. De Spaanse burgeroorlog is begonnen. De internationale pers hoort slechts vage geruchten van de instabiliteit in Spanje en besluit vanuit verschillende landen van de wereld hun eigen correspondent ter plaatse te laten werken om zo de eigen burger te informeren over hetgeen dat plaatsvindt in Spanje.

Amerika besluit de schrijver Ernest Hemingway te sturen die voor het NANA (North American News Association), met artikelen die 'exclusief' ter plaatse worden geschreven, de Amerikaanse burger te informeren. Tegelijkertijd reist de jonge Hongaar André Friedmann, beter bekend als Robert Capa, rond met zijn Leica om voor verschillende persbureaus de gruwelijke nasleep van deze oorlog vast te leggen voor zijn camera. Ook de vrouwen zijn vertegenwoordigd in de oorlogsjournalistiek, onder andere Gerda Taro en Martha Gellhorn, en hun persoonlijke verhaal zou hen uiteindelijk tot pionieren binnen het vak van de oorlogsjournalistiek maken. Hoewel hun levens langs elkaar heen leken te gaan, was er één locatie die voor verbinding zou zorgen. Hotel Florida, de plek waar buitenlandse correspondenten zich met elkaar verenigden om de gruwelijkheden van de schaduwzijde van het zonnige Spanje vast te leggen.

Amanda Vaill werkte eerst enige jaren in het boekenvak voordat zij zich fulltime richtte op het schrijversvak. Ze viel met meerdere boeken in de prijzen en heeft kenmerkend werk waar de focus zich vooral op een goede dosis documentatie richt, wat zich ook uit in Hotel Florida (onder andere te zien aan het grote aantal pagina's met voetnoten en bibliografie waarmee het boek afgesloten wordt). 

Het gevaar van non-fictie boeken schuilt in het feit dat het vaak een opsomming wordt van gortdroge feiten die een historische gebeurtenis moeten verslaan. Amanda Vaill schrijft echter een boek waarin echte gevoelens schuilgaan, zoals de volgende passage bijvoorbeeld laat zien:

'Het ontkennen kon echter niet eindeloos doorgaan. Op 26 september (1936) maakte het naar de hoofdstad oprukkende leger van Franco een omweg en sneed het de hoofdweg tussen Madrid en Toledo af; de volgende avond gingen de rebellen de middeleeuwse poorten van Toledo binnen. Ze maakten geen gevangenen - zelfs zwangere vrouwen werden bij de kraamkliniek op vrachtwagens geladen om naar de begraafplaats te worden gereden waar ze werden doodgeschoten - en over de met kinderkopjes geplaveide hoofdstraat, die bergafwaarts naar de stadspoorten liep, stroomde een rivier van bloed.' 

Juist de verschillende perspectieven in het verhaal belichten de historische gebeurtenis via de persoonlijke historie van de personages die Vaill opvoert. Hun liefde, idealisme en persoonlijke beslommeringen tekenen hun zware tijd in het oorlogsgebied. Zo is er een sterke verdeling tussen de Spanjaarden, de Amerikanen, de Russen en 'de anderen' waardoor het boek op geen enkel moment in een belerend moment vervalt, maar de lezer zelf de keuze geeft om een mening te vormen. De zwart-wit foto's in het midden van het boek geven de vele personages in het boek een gezicht, of ze dan wel of niet bekend waren, lijkt in het grote geheel niet uit te maken. Allen streden ze voor een betere toekomst voor het Spanje van toen.

Voor de liefhebbers van non-fictie, maar ook de historische roman, is Hotel Florida een sterk gedocumenteerde uiteenzetting die de lezer met een andere kant van de Spaanse burgeroorlog laat kennismaken.