Het offer van de Baobab

Dankzij Hebban mocht ik meedoen met de leesclub van dit boek en daar was ik heel enthousiast over. De korte inhoud sprak me namelijk aan, mensen met een handicap als spionnen. Vernieuwend en zo hard nodig, want wij zijn ook gewoon mensen!
Teleurgesteld was ik echter toen ik het boek dichtklapte. Het was het immers allemaal net niet. De personages kwamen niet genoeg uit de verf. Je leerde hen niet voldoende kennen, ze maakten met moeite een evolutie mee. Het was te dun, letterlijk en figuurlijk.
Ik snap natuurlijk dat het een eerste deel van een reeks is, maar toch, de hoofdpersonages moeten dan toch al goed uit de verf komen, vind ik. Je moet er een connectie mee krijgen, positief of negatief. Een verankering om de volgende delen te willen lezen is een must.
Niets dat mij aanstond? Natuurlijk wel! Het las voor mij wel vlot en er was wat spanning en actie, ook voor de mensen met een handicap, maar het blijft in mijn ogen allemaal te weinig. Het mocht wat meer en ik hoop dat het zo wordt in deel 2. Ik hou namelijk wel van wat over-the-top, gadgets dragende, spionnen en heel veel tieners met mij, vermoed ik.