Verborgen parel

Viktor Astafjev (1924-2001) was een Russisch schrijver, ook wel de 'literaire stem van Siberië' genoemd. Een dorpsschrijver -voor mij- in de puurste vorm, die met 'De Keizervis' de plaats en het leven waarin hij werd geboren, opgroeide, leefde en altijd naar terug kwam, weergaloos wist weer te geven.

Het verhaal: De keizervis bestaat uit twaalf relatief korte verhalen samengehouden door verteller en plaats met een hoog biografisch gehalte. Doorheen deze twaalf verhalen staat de relatie tussen mens en natuur en wat dat met mensen doet centraal. In elk verhaal bevind je je op hetzelfde terrein, West-Siberië, daar waar de "Jenisej" stroomt.
Je kijkt mee in een oeroude manier van leven, bijna niets verandert met de honderden jaren daarvoor. De hardheid van een bestaan die je niet kiest maar bent, doordat je het leeft en beleefd. De wereld om hen heen verandert aan een tempo die niet strookt met wat ze generaties lang gewoon zijn.

De personages zijn rauw, hard en realistisch weergegeven omdat dat is wat je bent daar in de Siberische tajga. De schrijfstijl is mooi, bij momenten poëtisch en steekt dit verhaal naar de kroon waar anderen wankelen. De intense omschrijving van natuur, gebeurtenissen, gedachten en verhaal trokken mij mee in een avontuur die geen weerga kent.

Meermaals kreeg ik koud en begonnen mijn handen en voeten te tintelen nadat ik weer een bladzijde vol sneeuw omsloeg. Mijn neus begon te druppen na weer een helse tocht door de tajga, hoogzomer met de zakdoek bij mij. Mijn hele lijf koud van verlangen pagina na pagina.

Waarom ik het las: De Heer Astafjev stond op mijn lijstje met "niet dringende leesbare dingen, als je het eens tegenkomt voor een prijsje". Wat dus gebeurde dit jaar op de uitverkoop van een lokale bib, € 3,00 en ik was nog aan het twijfelen ook.

Pluspunten: Alles. Één van de beste boeken die ik las tot nu toe.

Minpunten: Voor mij zijn er geen maar ik begrijp dat dat zeer persoonlijk is dus hier zijn er een paar die door anderen als minpunten kunnen beschouwd worden.
- Astafjev gaat vaak en veel in op de omgeving, natuur en gedachten van de mens, wat voor sommigen vervelend kan zijn na een tijd.
- Weinig tot geen variatie. Niet echt een plot, opbouw, spanning, ... Het is een atypisch boekje die gezapig verder ging, zonder verwachtingen. Wat terug als vervelend kan ervaren worden.

Opmerking: Speciale dank aan Lourens Reedijk en Meulenhoff voor een prachtige vertaling, uit 1981 nota bene... Een schande. Al beheers ik op geen enkele manier de Russische taal en is 'lost in translation' onvermijdelijk, ik heb het gevoel dat de schade in deze beperkt bleef.